-Hoofdstuk 39

"Nee, morgen zouden we daar heen moeten gaan!" Marnie hoorde duidelijk de stem van Lucy. Marnie keek Draco angstig aan. Als Lucy alleen was dan.. "Oh, Marnie! Nee, Kyle, ik bel je later nog, goed?" Lucy stak haar gsm weg en keek Marnie en Draco onderzoekend aan. "Wat doen jullie hier?" Vroeg Lucy achterdochtig. "Lucy, waar zijn mam en pap?" "Uit, hoezo?" "En Manuel?" "Bij vrienden, Marnie, waarom?" Marnie keek Draco aan die op zijn beurt knikte. "Ik moet iets vertellen, en het is belangrijk." "Marnie, je gaat mam en pap hun avond niet verpesten, begrepen?" Marnie schudde haar hoofd. "Wanneer gaan ze ongeveer thuis zijn?" Lucy keek op de klok aan de muur. "Geen idee, binnen een uurtje." Marnie knikte. "Zolang wachten we nog wel. Lucy, kan ik het jou al vertellen?" Lucy zuchtte diep maar knikte.
      Marnie deed het hele verhaal en Draco vulde haar soms aan. "Dus, wij zijn geen zussen?" Marnie schudde haar hoofd. "Althans, voor zover ik weet niet. Mijn moeder heeft me hier laten afzetten toen het..te gevaarlijk werd." Mompelde Marnie. "Oh." Was het enige dat Lucy hierop te zeggen had.

Wanneer haar ouders binnenkwamen keken ze elkaar aan en knikte. "Je weet het?" Marnie knikte langzaam. De vrouw met de blonde krullen zuchtte. "Marnie, luister. We wouden het je zeggen, echt waar. Maar..toen je aan je eerste jaar op Hogwarts begon, je vader is op bezoek geweest en hij smeekte ons om het niet te vertellen omdat Voldemort terug was. Dat zou alles veel te gevaarlijk maken. Ik kende je moeder, ik was haar een aantal keren tegengekomen. Natuurlijk wist ik toen niet dat ze een heks was, tot dat Arthur Weasley hier op de stoep stond met jou op zijn arm. We hadden toen net zelf een dochter die even oud was als jij. We konden niet anders dat iedereen doen geloven dat jullie een tweeling waren. We lieten jullie haren hetzelfde knippen, deden jullie dezelfde kleding aan. Ergens hoopte we dat jij die magie niet had over gekregen. Maar op je achtste wisten we dat je ze wel had. Je kent tante Eleonoor nog wel? Ze vond je een vreemd meisje, en jij werd zo bóós dat haar glas ontplofte. Natuurlijk waren we niet teleurgesteld, we waren zelfs trots op je." "Maar mam, ik-" "Wat is er, Marnie?" "Voldemort zit achter haar aan." Zei Draco. Beide ouders keken Draco vragend aan. Draco rolde zijn mouw op en liet te tatoeage zien. "Dit is The Dark Mark. Het staat als teken van een volgeling van Voldemort. Ik ben een Death eater. We krijgen allemaal onze eigen opdracht. Ik zou eerst Dumbledore moeten vermoorden, het hoofd van Hogwarts. Maar Voldemort had zijn zinnen op iemand anders gezet, namelijk op Marnie. Een soort wraak op haar ouders. Marnie was er achter gekomen dat ik dit weekend naar huis moest om een nieuwe opdracht toegeëigend te krijgen. Op de één of andere manier was ze er in geslaagd om in mijn huis te geraken. Niet slim, maar typisch Gryffindor. Toen Voldemort me zei dat, dat ik Marnie zou moeten vermóórden, ik- ik kon het gewoon niet. Marnie heeft Voldemort weten te ontwapenen en toen zijn we hierheen gekomen." Vertelde Draco aan één stuk. "Maar waarom ben je dan zo zeker dat hij achter jullie aanzit?" "The Dark Mark begint te branden. Het is nog te doen, maar zo weet ik dat Voldemort alle Death eaters aan het oproepen is." "We- we wouden dit alleen maar even zeggen. Jullie moeten je echt geen zorgen maken, alles komt in orde, toch Draco?" Draco knikte. "We vertrekken zo naar Hogwarts en vertellen Dumbledore ook alles. Als hij bereidt is ons te helpen dan komen we er wel uit." "Doe alsjeblieft voorzichtig." Snikte de vrouw met de blonde krullen en ze nam zowel Marnie als Draco in haar armen. "En hou me op de hoogte, goed?" Marnie knikte maar kon haar tranen ook niet meer inhouden. Ze ging deze mensen zo erg missen.

What will happen now?