|| OO1

Een akelig geluid ontsnapte aan Draco's lippen. Geschrokken en helemaal bezweet zat hij rechtop in zijn bed. Al nachten achter elkaar volgde die vreselijke droom hem, een nachtmerrie die hij maar niet van zich kon afschudden. 'Het komt allemaal in orde,' Draco dacht dat hij gek werd. De vertrouwde stem van Marnie drong in zijn hoofd en probeerde hem gerust te stellen. Al was hij niet zeker of de stem die hij hoorde wel in de buurt kwam van die van Marnie. Het leek een eeuwigheid geleden dat ze hem zei dat ze van hem hield. Draco schudde verwoed zijn hoofd om die gedachte kwijt te spelen. Aan Marnie denken zou hem enkel meer pijn doen. Hij hoorde hoe voetstappen voorbij de deur van zijn slaapkamer liepen. Hij wist dat het zijn moeder was die enkel voorbij liep om zeker te zijn dat alles in orde was met Draco. Sinds de dood van Marnie was hij iedere nacht schreeuwend wakker geworden. Zijn moeder, zo bezorgd als ze was over haar enige zoon, kwam vaak bij hem zitten en wiegde hem heen en weer in haar armen tot hij in slaap viel. Al deed ze dat de laatste nachten ook niet meer. Zijn vader daar in tegen bestempelde Draco als een watje, soms viel het woord verrader ook wel eens. Draco wist niet hoe hij zich moest gedragen tegenover de mensen rondom hem. Hij wist niet hoe hij de rest van het schooljaar moest overleven.
      Met een raar gevoel in zijn maag zat Draco in de Hogwartsexpress in zijn eentje. Hij had Crabbe en Goyle gezegd dat hij ze op het station in Hogsmeade wel zou zien, maar dat hij tijd voor zichzelf nodig had. Uiteraard begrepen ze dit en lieten Draco alleen. Peinzend staarde hij uit het raam en keek naar de weilanden en bomen dat voorbij scheurde. Zijn hersenen werkten op volle toeren. Hij besloot om even zijn benen te strekken en liep de coupé uit. Aangezien de meeste studenten tijdens de paasvakantie gewoon op school bleven was de trein akelig leeg. Hier en daar zaten leerlingen van het laatste jaar knalpoker te spelen of te slapen. Draco ging met zijn hand door zijn sneeuwblonde haar en zuchtte diep. hij had werkelijk geen idee hoe hij dit jaar zou moeten overleven. Tot zijn grote verbazing zag hij in één van de laatste coupé's Luna Lovegood zitten. Draco probeerde zo onopvallend de coupé te passeren maar vloekte binnensmonds toen Luna zijn naam zei. 'Het nieuws gaat al heel de school rond, weet je?' Draco draaide zich om en keek naar het bagagerek boven Luna. 'Wat nieuws?' vroeg hij met een stem die niet de zijne was. Hij had de laatste weken zijn stem amper gebruikt, buiten het nachtelijke geschreeuw kon hij niets uitbrengen. 'Dat Marnie Still vermoord is door Lord Voldemort,' Luna keek op en staarde Draco aan met haar uitpuilende blauwe ogen, 'nou, één van zijn aanhangers toch.' Draco liep de coupé langzaam in en ging tegenover Luna zitten. 'Wát weten ze zoal?' vroeg hij, lichtelijk aandringend. 'Het meest bekende verhaal is dat jíj haar vermoorde met de Vloek des Doods,' zei Luna met haar dromerige stem, 'maar ik geloof niet dat, dat waar is, toch?' Draco schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik merk het aan het verdriet zat doorklinkt in je stem. Natuurlijk kennen de meeste mensen dat geluid niet, het geluid van verlies.' Legde Luna uit. Draco had nu al spijt dat hij bij Luna in de coupé was gaan zitten. Het deed hem pijn dat hij zelf al wist dat hij iets verloren was, maar het deed hem nog meer pijn dat mensen het merkten.

Ik voel me happy, waarom? Omdat ik terug hieraan kan schrijven, dit is het beste wat ik kon doen.