|| O11

'Dans met me,' haar stem klonk als het mooiste pianospel dat hij ooit had gehoord. De zon scheen op haar lichaam en haar ogen straalden gelukzaligheid uit. Haar lach klonk als de honderd mooiste melodieën. 'Dans met me, Draco.' Hij stak zijn hand uit en wou die van haar vastnemen. Zodra hij dacht dat hij haar vast had verdween het mooie veld rondom hem en kwam hij met een smak terecht in een donkere, met blauwe gloed omringde, kamer. Hij zag hoe zijn vader op hem afkwam en zijn wand op hem richtte. Hij zag de lippen van zijn vader bewegen maar hoorde niets. Een plotse pijn nam de hand over zijn lichaam en een gil weerklonk door de donkere ruimte. 'Verrader,'
      'Draco, Draco, wordt wakker,' Draco veerde recht en keek verwilderd op hem heen. Harry lag op de grond op zijn rug, naast de matras waar Draco op sliep. 'Wat doe je op de grond?' 'Ik maakte je wakker, jij veerde recht en ik viel op de grond,' mompelde Harry, waarna hij recht stond en het stof van zijn broek veegde, 'het ontbijt staat beneden klaar en Hermione heeft kleren klaar gelegd.'
      'Morgen,' zei Hermione slaperig toen Draco naast haar ging zitten. 'Mogge,' mompelde Draco hees. 'Wanneer was je van plan om te vertrekken?' vroeg Hermione toen ze het laatste restje van haar koffie opdronk. 'Zo snel mogelijk,' 'Dan gaan we meteen na het ontbijt?' Draco knikte. 'Waar zijn Ron en Harry eigenlijk?' vroeg Draco toen hij zag dat hij enkel met Hermione in de keuken zat. 'Geen idee, ze zijn net naar buiten toe,' Draco knikte en at toen zijn ontbijt op.
      'Zijn jullie klaar?' vroeg Draco aan de drie Gryffindors die ieder op hun beurt knikte, 'Alice, dank je dat we hier mochten slapen.' Bedankte Draco de blonde vrouw en gaf haar een knuffel. 'Geen dank, jongen, je bent altijd welkom,' Draco glimlachte slapjes en stak toen zijn hand uit naar de drie andere die deze twijfelend aanpakten. Draco prentte het adres diep in zijn gedachten en niet veel later stonden ze in een verlaten straat voor een vervallen huis. 'Oh, bloody hell,' piepte Ron toen ze richting de voordeur van het huis liepen. 'Stel je niet aan, Ronald,' zuchtte Hermione die tegen de deur duwde. Deze ging piepend open. Ze zagen amper een hand voor ogen toen ze naar binnen liepen. Harry probeerde of de lichtschakelaar meegaf maar deze deed geen enkel licht aanspringen. 'Lumos Maxima,' een lichtbundel schoot uit Harry zijn wand en bleef in de kamer rondzweven tot dat Harry een andere kamer inging en het licht hem volgde. In plaats van de drie andere te volgen ging Draco de krakende trap op. Met iedere stap die hij zette kwam stof onder de trede onderuit.
      'Draco, Hermione vraagt of je-' Ron stopte abrupt met praten toen hij zag waar Draco naar keek. Een stamboom stond afgebeeld op de muur waar hij voor stond. 'Staat ze er tussen?' vroeg Ron toen hij naast Draco ging staan. Draco knikte, zakte door zijn knieën en wees op een foto helemaal onderin. Ron volgde zijn voorbeeld en volgde de verschillende lijnen van de stamboom. Hij liet zijn vinger van de vader van Marnie naar links glijden en kwam uit op een vrouw die zijn zus moest wezen. Helaas was ze niet getrouwd en ook al gestorven. 'Ze was echt de laatste,' mompelde Ron. Een onaangename stilte viel tussen de twee jongens terwijl ze beide naar de foto van Marnie keken.
      'Ze was echt geweldig, weet je?' Draco en Ron draaide hun hoofden en keken Harry aan. Ron knikte en Draco zuchtte. 'Jammer dat ik er te laat achter kwam,' hij liet zijn vingers liefdevol over de foto glijden en stond toen op.