53. Trapped

De maan stond hoog aan de hemel maar toch was er licht dat net zo erg scheen als de zon. Of eigenlijk twee lichten. Olette had het niet koud, maar ergens ook weer wel. Ze pakte het bergje stof dat voor haar zat vast en trok er zacht aan. Het bewoog. 'Professor, ik denk dat ze wakker wordt. Ik weet het niet zeker.' Ze hoorde iemand iets mompelen wat steeds zachter werd. Ze viel weer in diepe slaap.

Toen ze weer bij bewustzijn was was de zon op, maar alles was voor de rest hetzelfde. De koude grond, dat gevoel dat ze het koud had maar ook weer niet, dat bergje stof dat tegen haar aan zat en natuurlijk de angst. Ze mompelde iets wat klonk als. 'Beh ih ahl doohs?' Wat eigenlijk moest zijn 'Ben ik al dood?' De berg stof bewoog weer. 'Wat zei ze?' Ze trok weer aan het -blijkbaar pratende- bergje stof. Na een paar minuten deed ze haar ogen een beetje open en zag dat het bergje stof een mantel was dat tegen haar aan zat. Ze keek achter haar en daar zat ook iemand met zwart haar en een mantel om zich heen. Hij of zij nam wel meer afstand. Ze keek weer naar degene die niet zoveel afstand nam en keek naar de rug. Waarom zaten ze met hun rug naar haar gekeerd? Ze keek langs de rug en zag beelden staan. In een flits kwam alles weer terug en ze ging met een ruk rechtop zitten wat ze niet had moeten doen. Alles draaide dus deed ze haar hoofd voor een minuut tussen haar benen. Ze hadden haar blijkbaar niet gehoord. "Misschien zijn ze dood." Ze kreeg kippenvel van die gedachtte. Ze keek opnieuw rond en zag dat degene die voor haar had gezeten witblond haar had. Ze ging naast hem zitten en tikte hem aan. 'Draco je kunt weg kijken, ik kijk al naar ze.' Ze hoorde naast haar Draco verschuiven. 'Jeetje, dat duurde lang. We hebben de hele nacht gewacht tot je wakker zou worden. We zitten in de val want er staan nog meer achter ons. We moe-' Ze legde haar hand op zijn mond. 'Wie is we?' Draco trok haar hand weg. 'Sneep.' 'Het is professor Sneep.' Draco verschoof weer. 'Ik kijk al naar ze professor.' Hij stond op en ging naast Olette zitten. 'Blij dat u weer wakker bent mevrouw Waterclear.' 'Yep,' Zuchtte ze. 'Tenzei... We allemaal dood zijn!' Ze hoorde naast haar Sneep iets slaan, wat waarschijnlijk zijn gezicht was. 'Het kan toch! Ach dat boeit niet. Professor, wilt u het van me overnemen? En hebben jullie ook nog iets meegenomen? Maakt niet uit wat.' 'Ik heb het al overgenomen. En we hebben onze stokken mee, voor de rest niets.' Draco ging meer naar achter. 'Ik heb nog een spiegel, alleen hij is ontzettend klein.' Olette stond op. 'Precies wat ik nodig heb! Geef hier die spiegel!' Hij gaf een klein spiegeltje die Olette een keer op het bureau van Vilder had gezien. 'Ben zo terug.' Ze liep langs de beelden en ging naar een boom. 'Je bent een beetje te groot voor me, maar ik mag niet weg.' Ze zuchtte. 'Dan maar klimmen hé? Ik zou willen dat die takken af zouden breken.' Ze pakte een dikke tak vast en trok zich op. Dat deed ze ook met een paar ander takken tot er een takje op haar hoofd viel en ze dreigde te vallen. Gelukkig zat haar mantel vast aan een tak. 'Dat is wat ik noem geluk.' Ze keek naar de grond en zag allemaal afdrukken in de sneeuw. Een tak brak weer af en viel in de sneeuw wat ook ongeveer zo'n afdruk maakte. 'Weet je boom, ik hou ontzettend veel van jou. Alleen zou het fijner zijn geweest als je dat eerder had gedaan.' Ze klom weer naar beneden maar viel van de laatste tak waardoor ze met haar gezicht in de sneeuw zat. Ze ging rechtop zitten en haar gezicht zat helemaal onder de sneeuw. Ze piepte. 'Er zit sneeuw in mijn shirt!' Gilde ze en sprong in het rond. 'Ga eruit stom sneeuw!' Na 5 minuten springen was het sneeuw of gesmolten of eruit gevlogen. 'Ik ben zo bij jullie!' Riep ze naar Sneep en Draco. Ze raapte alle takken op die waren afgebroken en liep terug. 'En wat voor nut hebben takjes?' Ze ging zitten. 'Heel veel professor. Ik ga hiermee iets maken. Ik moet eersr kijken of het gaat lukken.'

Na een uur was ze klaar. 'En wat moet dat voorstellen?' Ze lachtte. 'Het is zo'n houdertje of hoe je het ook noemt. -Wacht ik laat het u zien.' Ze stond op en liep naar een Angel. 'Willen jullie me de volgende keer niet proberen te vermoorden?' Ze deed het over het hoofd waar het bleef hangen als een soort van haarband. Ze pakte een tak die een hoek had en maakte die vast aan het haarband. De tak zat verticaal voor het gezicht. Ze verdubbelde de spiegel en gebruikte een permanente plakbezwering waardoor de Angel naar zijn eigen spiegelbeeld keek. Ze liep weer terug en ging tussen Sneep en Draco inzitten. 'Professor, kijk heel even weg.' 'Ben je gestoord.' Ze schoot in de lach. 'Misschien, maar probeer het even. Draco, blijk achter ons kijken.' Sneep keek heel even weg en toen hij weer terugkeek was alleen de Angel zonder spiegel blijven staan. 'Het werkt.' Mompelde hij. 'Blijf kijken, ik ga hetzelfde doen bij de rest.' Ze stond blij op en liep met de nodige spullen naar de volgende Angel.

De Angels dwongen me om door te geven dat als ik geen kudo's en reacties krijg dat ze een pakketje zouden sturen wat volgens mij niet erg leuk is ^^ Niet vergeten, ik geef het alleen maar door