|| O14

Draco dacht met al zijn bedachtzaamheid aan Het Nest. Hij voelde hoe zijn adem werd ontnomen en ieder geluid dat hij eerst waarnam was verdwenen. Niet veel later was hij opgelucht dat hij zijn longen kon vullen met verse lucht.
      Draco bekeek het torenhoge, scheve huis dat duidelijk tot stand werd gehouden door magie. Draco liep door en merkte plots dat Ron was blijven staan. 'Wat is er, Weaselbee?' Ron knipperde verontwaardigd met zijn ogen. 'Jij- jij draagt het Merk nog, het Ministerie weet iedere zet die je maakt,' Draco fronste zijn wenkbrauwen. 'Denk je nou wérkelijk dat het Ministerie míj in de gaten houdt? Met mijn vader- Weasley dit is ronduit belachelijk!' maar Ron schudde vast besloten zijn hoofd. 'Je probeert ons erin te luizen, je wilt Marnie helemaal niet- ik had het moeten weten, Harry had gelijk,' 'Pótter is gewoon jaloers, hij zou er alles voor doen om me te dwarsbomen. Al zou Marnie daarvoor eeuwig d-' Draco schudde zijn hoofd, 'jullie proberen wijs te maken dat er niets goeds in me zit doet hij al jaren, dat is niets nieuws, en dat weet jij ook, Rón.' 'W-we- mijn vader, ja,' sputterde Ron, waarna hij richting het huis liep.
      Nog voor ze bij het huis waren kwam een molligere vrouw- die Draco herkende uit het krantenknipsel in de vakantie voor het vierde jaar- naar buiten. 'Ronald Weasley!' bulderde ze, buiten zinnen. 'Wat denk jij- oh als je vader dit hoort! Ik was dood- doodongerust! Vermist!' Draco kon het hele gesprek maar amper volgen, 'Vermist! Al meer dan vierentwintig uur! Vermist!' 'Mam, rustig,' mompelde Ron, 'is pap thuis. Ik- we moeten hem dringend spreken.' mevrouw Weasley trok haar wenkbrauwen verbaasd op. 'Nee, je vader is op zijn wérk! Hij houdt zich aan zijn verantwoordelijkheid!' mevrouw Weasley wierp Draco een beschuldigende blik toe. Hij schraapte zijn keel en zette een stap dichter naar mevrouw Weasley en stak zijn hand uit. 'Draco, Draco Malfoy, mevrouw Weasley,' 'Ik weet wel wie jij bent,' mevrouw Weasley keek afkeurend naar zijn hand. Een soort déjà-vu schoot door Draco zijn hoofd, Potter had ook zo gekeken toen hij hem het eerste jaar zijn vriendschap aanbood. Draco liet zijn hand weer zakken en glimlachte wrang. 'Het spijt me, mevrouw Weasley. Het is geheel mijn schuld dat Ron niet op school verkeerd,' sprak Draco oprecht. Mevrouw Weasley keek hem woedend aan. 'Hoe háál je het in je hoofd om míjn zoon in gevaar te brengen?' raasde ze tegen Draco. Nog voor hij kon reageren kwam Ron tussen beide. 'De klok stond niet op in gevaar maar op vermist,' wees hij zijn moeder op een, blijkbaar, belangrijk feit. 'Juist,' snoof ze. 'Dus ik ben geen enkel moment echt in gevaar geweest, net zomin als Harry en Hermione- óf Draco, al zou ik het goed kunnen begrijpen moest zijn wijzer wel op in gevaar hebben gestaan moest hij er één hebben,' mevrouw Weasley zuchtte verslagen. 'Kunnen jullie me dan in ieder geval uitleggen waarom jullie niet op school zijn?' haar blik verzachtte met het moment. Nog voor Ron alles kon uitleggen sprak Draco, 'het spijt me, mevrouw, maar we moeten meneer Weasley eerst op de hoogte brengen voor we verder info kunnen doorgeven,' mevrouw Weasley snoof. 'Goed, best!' ze draaide zich abrupt om en liep het huis binnen. 'Mam, wanneer komt pap precies thuis?' 'Voor het middageten, net zoals Fred en George,' 'En dat is voor twee uur?' 'Natuurlijk is dat voor twee uur, Ronald, hoe lang woon je hier nu al?' 'Zeventien jaar,' mompelde Ron.
      Draco zat tegenover mevrouw Weasley met een kopje thee in zijn handen. Hij staarde nietszeggend naar de dampende vloeistof terwijl mevrouw Weasley hem doordringend aankeek. 'De zoon van Lucius Malfoy,' snoof ze verachtend, 'aan mijn tafel.' Draco sloeg zijn wimpers neer en zuchtte. 'Ik kies mijn eigen familie niet,' mompelde hij. 'Nee, natuurlijk niet,' snauwde mevrouw Weasley, waarna ze op de klok keek, 'Arthur is onderweg.' Draco draaide zich ook om en keek naar de klok. Het wijzertje van Arthur Weasley stond op reis.