~Chapiter 5~

Ze liep naast Zero in het bos. 'Ga je me nu uitleggen waarom je die medicijnen nodig hebt?' Ze knikte. 'Maar is het goed dat we dan gaan zitten? Ik heb geen zin om het staand uit te leggen.' Zero knikte en ze gingen bij het fonteintje zitten. 'Wil jij eerst vertellen wat er mis is? Ik weet zeker dat je mijn verhaal goed genoeg vind om het te vertellen.' 'Nee.' River zuchtte. 'Oké dan...' Uit haar zak pakte ze de verpakking van haar pillen. 'Dit is medicijnen dat me moeten helpen, voor een tijdje dan. Ik heb een ziekte die heet spinocerebellar ataxia. Ik neem aan dat je daar nooit over hebt gehoord?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik kan niet precies uitleggen wat het is, maar wel wat er met me gaat gebeuren in de toekomst. Ik zal onstabiel gaan lopen, en later zal het nog moeilijker worden om te blijven lopen. Ik zal dan een rolstoel nodig hebben. Ik zal later ook mijn handen niet goed kunnen gebruiken. Ik zal dingen niet goed kunnen vast houden en schrijven en tekenen worden moeilijker worden. Eten word ook moeilijker. Ik zal later zal ik ook niet meer kunnen lopen, praten en waarschijnlijk ook bewegen. Meer weet ik er nog niet van. Ik heb het al twee jaar.' Zero bleef stil. 'Leef je nog?' 'Kunnen ze het genezen?' River schudde haar hoofd. 'De reden waarom ik me vandaag ze gedroeg was omdat ik mijn medicijnen was vergeten te nemen gisteravond en vandaag. Zonder die medicijnen ben in onstabieler dan nu en zal het proces van deze ziekte snel zijn.' Zero knikte. 'En wat is dat met jouw ouders? Zouden die niet voor je moeten zorgen.' River schudde haar hoofd. 'Ze kunnen dat op dit moment niet. Ik heb me een jaar geleden ingeschreven om naar deze school te gaan omdat ze toen niet meer voor me konden zorgen. Ik heb al die tijd gewoon in het ziekenhuis gezeten tot ik toestemming kreeg om hier te komen. Omdat ze me daar in de gate hielden en ik daar meer behandeld werd ben ik nu nog best stabiel. Ik had nu met mijn level eigenlijk al als een pinguin moeten lopen. Zo noemen wij dat meestal. Het groepje waarin ik zat probeerde er de goede en melige kanten ervan te vinden.' 'Ik zie niets goeds of meligs aan die ziekte.' Siste hij. 'Je zou dat denken hé? Deze ziekte veranderd je, meestal op een goede manier. Ik heb meer nagedacht over het leven en ben achter dingen gekomen. Zoals dat het leven net als een roos is. Je bloeit, maar als je niet voorbestemd bent om te blijven leven dan sterf je af. En als je dat niet gebruikt voor iets goeds word je mest. Of als je dat wel doet dan kom je in een bos bloemen en die worden gegeven om mensen blij te maken. Snap je?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik zal je morgen wel meer uitleggen, ik heb geen zin om meer uit te leggen. Nu jouw verhaal.' Hij stond op. 'Geen zin om het te vertellen.' River stond ook op. 'Maar je had het beloofd! Toe nou, niet flauw doen!' Hij ging weer zitten. 'Die tekening van jou, die menselijke, dat is een vriendin van me geweest. Yuuki Cross. Zij was ook een guirdian. Het bleek later dat ze een volbloed vampier was van de Kuran familie. Ze was veranderd in een mens.' 'Oow, je vond haar leuk.' Zei ze. Zero stond op. 'Ik heb genoeg verteld.' Hij liep weg. 'Zero!' Ze stond op en rende achter Zero aan. Alleen één van haar benen wou niet meer bewegen dus viel ze voorover. Zero draaide zich om en zag River op de grond liggen. Hij liep snel terug en knielde bij haar neer. 'Gaat het?' Vroeg hij toen hij haar overeind hielp. 'Ja. Als je had gekeken had je gezien wat er was gebeurd. Want dat soort dingen gebeuren regelmatig met mij. Vooral als ik mijn medicijnen niet heb gehad.' Zero draaide zich om. 'Alsof ik dat zou willen zien.' River zuchtte. Zero liep weg maar River riep hem nog één ding na. 'Beloof me het aan niemand te vertellen! Alsjeblieft!' Ze rende weer naar hem toe. 'Ben je gek of zo dat je weer gaat rennen?' Ze knikte. 'Het is maar vallen. En ik hou van rennen dus doe ik dat. Maar beloof je het aan niemand te vertellen?' Ze stak haar pink uit. 'Ik beloof het.' Hij haakte zijn pink in de hare en schudde die. 'Bedankt Zero.'