67. It seems like the truth hurst too

Olette en Victoria liepen de trap af en Victoria pakte opeens Olette's haar vast. Olette bleef met kiezen op elkaar doorlopen. 'Als je je niet gedraagt weet je wat de gevolgen zijn.' Olette knikte. Ze liet haar haar los en Olette liep snel een beetje naar voren. Ze stond voor de deur van de woonkamer en liep snel naar binnen. Ze ging op de bank zitten waar niemand zat en bleef stil afwachten op wat er zou gebeuren. Bellatrix stond op en liep naar Olette toe. Victoria liep grijnzend naar binnen en ging naast Olette's vader zitten. 'Dus, Olette.' Bellatrix liep voor haar heen en weer. 'Ik moest wat dingen vragen aan je van de Heer van het Duister.' Olette knikte. 'Weet jij wat voor dingen?' 'Nee.' Fluisterde ze. Bellatrix liep om de bank heen en ging achter haar staan. 'Niets vreemds gemerkt aan jezelf?' Olette dacht zogenaamd na. 'Alleen dat ik aan het puberen ben.' Zei ze. Bellatrix begon histerisch te lachen. 'Ik heb het niet over de puberteit.' 'Ow...' Bellatrix stond weer voor haar. 'Zeggen je vrienden je niet dat je opeens weg bent?' Olette schudde haar hoofd. 'Hoor je geen gefluister?' Ze schudde opnieuw haar hoofd. 'Alleen als mensen tegen elkaar praten.' Bellatrix pakte Olette bij haar kin vast. 'Liegen is een slechte eigenschap meisje, en ik zie het meteen als je liegt.' Olette slikte. 'Vertel me de waarheid!' 'Dat doe ik al.' Olette trilde helemaal. 'Echt waar?' Bellatrix liet Olette los en liep bij haar weg. Ze trok haar stok. 'Crucio!' Olette voelde opeens een enorme pijn die ze een lange tijd niet had gevoeld. Ze beet in haar wangen om niet te gaan schreeuwen. 'Ach, Olette'je probeert nog steeds dapper te zijn.' Ze begon histerisch te lachen. 'Crucio!' Olette kon het niet meer aan en gaf een gil. Tranen rolde over haar wangen maar die veegde ze ruw weg. 'Wil je blijven liegen tegen me?' Zei Bellatrix die voor Olette gehurkt was. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, maar ik lieg niet.' Fluisterde Olette. 'Leugenaar! Crucio!' Opnieuw gaf Olette een gil maar ze bleef gewoon rechtop zitten. 'Ach, arm meisje toch. Als je de waarheid verteld dan doet het geen pijn meer.' Olette stond op en liep de woonkamer uit. Bellatrix gooide een vaas naar Olette toe die miste maar hij spatte uit elkaar. Olette zat helemaal onder de schrammen en wonden maar dat deed haar niets. 'Blijkbaar doet de waarheid ook pijn.' Bellatrix gooide een dolk naar Olettte maar die miste haar op een haar na. Ze schrok zich rot en rende de hal in.

Theodoor zat tegen het bed aan met Denn op zijn schoot. De deur werd opengegooit en iemand rende de kamer in. 'Olette! Wat is er gebeurd?!' Ze hield haar schouders op en liep de badkamer in. Ze pakte een pincet en bekeek haar wonden. 'Ze wouden dat ik hun iets vertelde, maar ik weet niet waar ze het over hebben.' Fluisterde ze. 'Teminste, ze zeiden iets over ontzichtbaarheid.' Theodoor kwam de badkamer in en pakte de pincet af. 'Wat ga je hiermee doen?' Olette glimlachte naar hem als een boer met kiespijn. 'Ik moet de glasscherven eruit halen.' Hij keek haar verbaasd aan. 'Glasscherven?' Ze knikte. 'Bellatrix gooide met een vaas.' Theodoor liep de badkamer uit en kwam even later terug met haar bureaustoel. 'Ga zitten.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik ga alleen die glasscherven eruit halen, jij hoeft niets meer te doen vandaag.' Olette ging zitten en Denn rende de badkamer in. Hij klom op Theodoor's schouders en keek naar Olette. 'Zo te zien mag Denn jouw wel.' Theodoor pakte haar arm vast. 'Dit gaat wel een beetje pijn doen hé.' Ze knikte. 'Ik ben het gewend.' 'Misschien moet je je mouwen oprollen.' Olette stond op. 'Wacht, ik heb een beter idee.' Olette stond op en liep de kamer uit. Ze kwam terug met een T-shirt. 'Kunnen jullie heel even weg gaan? Dan kan ik me omkleden.' 'Tuurlijk.' Theodoor liep de badkamer uit en ging tegen de muur aan zitten. Olette sloot de deur en een paar minuten later deed ze hem weer open. 'Sorry dat het zolang duurde.' 'Het is al goed.' Hij keek naar haar arm. 'Het ziet er erger uit dan net.' Olette lachte. 'Dat komt omdat het bloed slimpie.' Ze liep de badkamer weer in en deed de kraan open. 'Doe dat zo maar, laten we eerst het glas uit je arm halen.' Ze knikte en ging zitten. Theodoor pakte opnieuw de pincet en begon met de eerste wond.
Toen hij alle wonden had gehad keek hij naar het servetje waar hij het glas op had gelegd, en er lagen veel glasscherven op. 'Dankje.' Fluisterde Olette. 'Gaat het wel?' Ze knikte. 'Wil je erover praten?' Ze schudde haar hoofd. 'Theodoor?' 'Hmm?' Olette stond op en liep naar haar kamer. Ze ging op haar bureau zitten en begon te schrijven. Toen ze klaar was rolde ze de brief op en deed daar een lint omheen, schreef nog iets op de rol en gaf hem aan Theodoor. 'Kun je dit versturen? Het is voor Draco. Ik kan het zelf niet doen omdat mijn ouders...' Ze gaf een zucht. 'Is goed.' Zei hij en stopte de rol in zijn broekzak. 'Laten we nu maar even die wond voor je schoon maken.' Hij sleurde Olette opnieuw mee de badkamer in. 'Weet je, ik ben moe.' Theodoor grinnikte. 'Ook handig om te weten.' Olette keek uit het raampje. 'Het is bijna avond, dat betekend dat je zo weg moet.' Hij knikte. Olette bleek gelijk te hebben want een half uur later kwam Noot de kamer in. Hij schrok een beetje toen hij zag dat haar hele arm onder het verband zag en haar gezicht onder de schrammen. Toen Theodoor weg was plofte Olette op haar bed neer en viel als een blok inslaap.

Kudo? Reactie?