Schrijfwedstrijd hel - opdracht 2

Rustig ging de hand van Lyra langs de eerste rij van de boekenkast. Meestal zocht ze gewoon een boek van muziek of een fantasie boek waar ze dan altijd inspiratie van kreeg. Dit keer was ze op de fantasie afdeling. Buiten was het donker en zachtjes hoorde je de eerste regendruppels tegen het raam die er was vallen. Het was laat , veel te laat volgens het instituut. Dat wist Lyra goed maar ze kon niet op commando slapen dus ging ze meestal rond deze tijd muziek maken. Dan was het tenminste lekker rustig vond ze zelf.
´Ja ik zie ook niet veel nieuws´ mompelde Lyra zachtjes tegen Fu. Opeens stopte haar hand bij een dun boek. Er zat veel stof op maar de twee blauwgroene amandelvormig ogen pakte haar aandacht. Voorzichtig, als of het van satijn was, pakte ze het boek uit de kast. Net wou ze het open slaan toen ze zachte voetstappen in de gang hoorde. Ze waren nog ver weg maar op de een of andere manier kon Lyra altijd iets beter horen dan de meeste andere mensen. Snel stopte ze het boek in de veel te grootte tas die ze bij had en sloop naar de gang. Met een snel zacht sprintje rende ze weg. Het leek meer zweven voor de meeste mensen, terwijl ze geheel niet licht was. Ze liep gewoon altijd zo, zelf wist ze ook niet waarom.

Snel duwde ze de deur dicht toen ze in de kamer was waar ze altijd kwam. De kamer die haar leven zin gaf. Zonder de kamer, Fu en Allicia zou ze amper meer bewegen.
De kamer was op de bovenste verdieping en had uitzicht op het dak. Al was het nu zo donker dat je daar niets kon zien. Overal waren ramen en het leek meer op een plek waar mensen een tuintje lieten groeien. Maar nu stonden er geen duizenden bloemen in verschillende kleuren. Er stond iets wat Lyra meer dan duizend keer zo mooi vond. De prachtige zwarte piano stond recht in het midden. Er zat een dikke laag stof op waardoor je kon zien dat hij er al lang stond. Het kleine lampje hing er net boven waardoor het er eenzaam leek uit zien. Maar toch voelde het voor Lyra vertrouwt aan.
Met kleine stappen liep ze naar de piano toe. Kort gleed ze met haar hand over de bovenkant. Al kwam er daardoor stof aan haar vingers het gaf haar het vertrouwde en fijne gevoel om te gaan spelen. Daarna ging ze rustig zitten op het stoeltje die er al net zo lang stond als de piano. Alleen een klein krukje was kort geleden toe gevoegd. Daar legde Lyra voorzichtig Fu op.
´Niet weg lopen´ zei ze dwingend.
Daarna deed ze heel zorgvuldig haar tas open. Ze haalde eerst een muziek schrift eruit. Overal zag je er blaadjes los tussen zitten ,waardoor het een stuk chaotischer leek. Die legde ze zorgvuldig voor zich neer op de piano. Daarna legde ze een potlood langs het schriftje. Uiteindelijk haalde ze ook het oude boek uit de tas. Ze haalde diep adem en blies in een keer al het stof er af. Alleen de wolk van stof vloog terug in haar gezicht, waardoor ze kort moest ze hoesten. Toen ze klaar was met hoesten legde ze haar langs de piano neer zodat die ook niet in de weg lag.
Meestal zou ze meteen beginnen met een nummer te spelen. Maar dit keer was Lyra benieuwd naar het boek met de rare ogen. Zo benieuwd dat in spelen een keer niet belangrijk leek. Ze sloeg hem open en las de eerste pagina.

Het was al weer zo´n 14 jaar geleden dat het gebeurde. De gebeurtenis dat mijn hele leven veranderde. Al was ik toen pas 4 ik herinner het me nog goed.
Ik liep zoals wel vaker door het bos met mijn shetlander. Alleen was het dit keer iets later dan normaal. Ik was de tijd vergeten of ik wou gewoon niet naar huis. Het is te lang geleden en niet belangrijk dat ik me het niet meer herinner. In ieder geval zag je de volle maan al hoog aan de hemel staan. Het gaf een prachtige verlichting over het bos , waardoor je een keer niet hoefde op te letten waar je liep. Betoverd door de maan liep ik rond zonder om me heen te kijken. Pas later kwam ik er achter dat ik het beter niet kon doen.
Opeens begon mijn shetlander te hinniken en te steigeren. Ik was jong maar wist genoeg dat het paard in paniek was door iets. Ik probeerde het wel te kalmeren maar hij schoot er al van door. Terwijl hij mij achter liet. Ik schoot meteen in paniek. Ik had altijd van alles gekregen wat ik wou omdat ik in een rijke familie leefde. Ik had dus nooit gedacht dat ik zelf uit het bos moest komen.
Geluk of meer ongeluk was dat uiteindelijk niet het ergste probleem. Toen ik net in paniek in huilen uit barste werd ik van achteren aan gevallen. Ik voelde dat iets in mijn zij beet. Ik wou wel om draaien maar door de pijn en paniek viel ik meteen flauw.
De volgende dag werd ik wakker lekker in mijn vertrouwde bedje. Ik rende meteen naar onderen om te vragen wat er gebeurt was. Toen ik mijn moeder zag ging de waterval van vragen open. Mijn moeder legde uit dat ik aangevallen was door een wolf en iemand me had gevonden. Ik liet het daar mij bij. De grote litteken bewees wat mijn moeder zei dus geloofde ik het.
Alleen een maand later weer in het bos wist ik dat ze het mis had. Want toen de volle maan mij weer raakte begon mijn hele lijf te trillen. Ik kreeg langzaam haren en moest op mijn handen gaan staan. Snel rende ik naar het meer om te kijken wat ik was. Vol afschuw keek ik naar de weerspiegeling van een monster, een beest dat ik niet was. Ik was verandert in een weerwolf en ik wist meteen dat ik er nooit meer vanaf zou komen.

Lyra keek met grote ogen naar het boek. Ze had niet verwacht dat het over een weerwolf zou gaan. Eigenlijk geloofde ze niet echt in zulke wezens. Echte wolven had ze genoeg gezien maar weerwolven nooit, daarom leek het haar logisch dat er geen waren.
Achter haar hoorde ze opeens een grote knal. Een paar seconden later zag ze boven zich een grote licht flits. De regen begon harde te tikken tegen het glas. Maar Lyra besteedde er verder geen aandacht aan. Het boek was zo spannend dat ze gewoon verder moest gaan lezen.
Na ongeveer een uur was ze bijna klaar met lezen en voor het eerst bewonderde ze de weerwolf in het boek. Het verhaal om vrijheid te vinden en met een man te trouwen van wie ze hield sprak Lyra wel aan. Niet van die man, want ze snapte niets van liefde. Maar de strijd om vrijheid die had ze zelf ook. Rustig sloeg ze de bladzijde om en ging verder lezen.

Eindelijk begon het grote gala alleen voor mij. Ik moest blij zijn, blij zijn dat iedereen kwam hier voor mij. Maar ik kon alleen maar zoeken. Zoeken naar de man waar mijn hart naar toe ging. Gelukkig was mijn masker zo dat ik niet herkend kon worden. Zo zou niemand kunnen weten dat ik het ben.
Na een paar minuten kwam er een jongen naar mij toe. Hij boog zich en vroeg om een dans. Maar ik wou niet met hem dansen. Ik wou met Alexander dansen dus ik zei beleefd nee en liep verder.
Na vele mannen zo af te slaan ging ik geïrriteerd aan de zijkant staan.
´Zou ik deze dans mogen´ vroeg weer een jongen. Ik wou bijna al weer nee zeggen toen ik eindelijk mijn prins herkende. Met een lieve glimlach nam ik zijn hand aan en begonnen we te dansen. Het was zo fijn en alles wat ik er van had verwacht. Het was jammer dat ik van adel was anders kon mijn hele leven er zo uit zien met de man die ik koos. Maar nee, ik was gedwongen aan een andere man.
Uiteindelijk gingen de laatste noten van het lied in en ik wist dat mijn perfecte dans bijna voorbij was. Al wou ik niet toe geven , Alexander stopte net als de rest toen de muziek was afgelopen.
´Zullen we op het balkon verder praten´ vroeg hij met zijn verblindende glimlach. Ik was meteen weer blij, omdat ik wist dat hij mij ook herkende.
Blij liep ik achter hem aan terwijl hij mijn hand vast hield. Toen we eindelijk alleen waren keek hij me diep aan, door het masker heen bijna.
´Tess ik ben zo blij dat ik je vanavond nog zie, voordat …´ zei hij rustig. Bij het laatste deel keek hij moeilijk, omdat het ook moeilijk was. Dit was de laatste kans en dat zag ik nu ook. Daarom boog ik langzaam naar voren en kuste hem op de mond. Ik wachtte af tot hij me weg zou duwen. Maar in plaats van dat trok hij me dichter tegen zich aan en ging ook op in de kus.
Ik wist dat dit de laatste was maar het was fantastisch. Het leek haast wel of vuurwerk om ons heen was die allemaal uit barsten. Niemand zou het merken, omdat niemand wist wie wij waren. Onze maskers beschermden ons en onze geheime band.
Na zo´n 6 liedjes , al leek het maar een seconden, liet hij me weer los. Ik was er niet blij mee maar zijn lachende gezicht maakte alles goed.
´Dank je wel , Tess, dat ik deze kus nog mag hebben. Ik zal nooit deze nacht vergeten met zo´n mooie kus onder de volle maan´ zei hij glunderend terwijl hij me omhelsde.
Ik omhelsde hem terug en drukte hem tegen mij aan. Zijn woorden waren ze fijn en weerklonken alleen maar in mijn gedachten.
Tot er iets viel. Volle maan? Langzaam duwde ik hem weg en keek op in de lucht. Verbaast zag ik net een wolk voorbij schuiven waar mijn grootste angst achter lag. De volle maan scheen , al was het niet helemaa,l ik voelde de bekende getintel al op komen.
´Tess, gaat alles wel goed?´
´Blijf…. Blijf daar´ kon ik nog net zeggen voordat ik op de grond zakte. Ik hoorde hem twijfelen maar gelukkig luisterde hij uiteindelijk.
Langzaam begonnen mijn handen te vervormen naar klauwen en haren groeide overal. Ook al wou ik het niet een gejank kwam uit mijn mond net als andere wolven. Langzaam scheurde ik door mijn jurk en bleef alleen een bruinen wolf over.
Waarom moest het net nu? Spoedig zou Alexander mij zien en zou hij dan nog van mij houden? Zelf dacht ik niet, maar ik kon het niet stoppen, mijn geheim was er uit en iedereen kon het nu zien.

Lyra slikte een brok in haar keel door terwijl haar hand gleed naar de pagina om hem om te slaan. Het was zo spannend. Wat zou er gebeuren met Tess en hoe zou het gaan af lopen? Voor het eerst in Lyra´s leven zat ze helemaal verdiept in het boek. Daarom moest ze het af lezen!
Rustig sloeg ze de pagina om en keek vol spanning er na. Maar toen ze goed keek zag ze niets. Geen letters, geen tekeningen , er was helemaal niets te zien op de pagina. Verbaast draaide ze nog een paar pagina´s om en weer terug maar ze had niets gemist. Teleurgesteld keek Lyra naar het boek. Was er nu echt geen einde? Dat is toch niet een boek! Al die boeken moesten toch zo onrealistisch gelukkig stoppen. Maar blijkbaar was deze anders.
Boos sloeg Lyra het boek dicht. Al kon je niet echt aan haar gezicht zien dat ze boos was. Daarna draaide ze naar de piano. Ze had nu wel genoeg inspiratie. Rustig begon ze te spelen aan een nieuw lied.

Toen haar lied af was sloeg de bliksem net op het dak in. Geschrokken keek Lyra om, maar ze zag geen grote vlammen zee als je zou denken. Ze zag een grote bruinen wolf die haar recht aan keek. Meteen herkende Lyra de ogen van het boek. ´Jij bent Tess´ zei ze monotoon. Ze praatte nooit anders. Sommige vonden het erg maar het was niet iets dat ze kon veranderen, daarom deed ze het niet.
De wolf knikte kort en legde iets bij het raam neer. Daarna draaide die weer om en sprong zo van het dak af.
´Nee dat is gevaarlijk´ zei Lyra veel te zacht zodat Tess het toch niet kon horen. Het had toch al geen zin, omdat de wolf was verdwenen. Niet begrijpend liep Lyra naar het raam. Het leek haast wel magie dat die hier kwam. Alleen maar door haar lied?
Rustig keek ze naar wat de wolf had neer gelegd. Ze kon het niet goed zien dus rekte ze haar hand door het raam en probeerde het te pakken. Na een paar keer springen lukte het eindelijk en had ze een vel papier vast. Ze keek er verbaast naar , omdat er op stond : Iedereen maakt zijn eigen vrijheid. Zo deed ik , zo kan jij dat doen.
Verbaast keek Lyra er naar maar na een paar minuten snapte ze het wel. Rustig liep ze terug naar het boek en stopte het blad er weer tussen. Daarna liep ze met stilletjes terug naar de bibliotheek om het boek terug te zetten.
Ze wist dat andere mensen dit moesten lezen , daarom zette ze het terug. Ook maakte ze een belofte met zich zelf. Morgen zou Lyra weer proberen te ontsnappen naar het bos waar ze zo graag naar toe wilde. Ze ging zeker weten haar eigen vrijheid maken net als de weerwolf in het boek had gedaan.