8.0 Alisha Jacky Carter

Ik ben de doodmoe als de helikopter dan uiteindelijk bij het juiste ziekenhuis landt. Ja, drie hoeraatjes voor Justin want hij heeft dit allemaal voor me geregeld en daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. Zodra we veilig buiten de helikopter staan grijpt hij mijn hand stevig vast en aan zijn gezicht kan ik zien dat hij moeite heeft zijn emoties in bedwang te halen. 'Het maakt niet uit', hoor ik mezelf zeggen. Mijn stem klinkt schor en bang. Ik weet niet wat me te wachten staat nu we eindelijk hier zijn. 'Je mag best verdrietig zijn'. Maar hij schudt eigenwijs zijn hoofd. 'Nee, jij hebt mij harder nodig op dit moment'. Een zwak glimlachje verschijnt rond zijn lippen en ik druk die van mij op de zijne. 'Ik hou van je Justin', prevel ik zachtjes. 'Ik ook van jou'.
Het duurde niet lang voordat ik mijn ouders hoorde aankomen. Waarschijnlijk hadden ze ons al gezien. 'Ali, we zijn zo blij dat je er bent lieverd', zegt mijn moeder meteen en ze sluit me in haar armen. Ik kan zien dat haar ogen rood zijn van het huilen en de uitdrukking op haar gezicht staat vol zorgen. Zorgen om Mike, mijn grote broer. Mijn vader staat er een beetje verloren achter. 'Ik wil hem zien', zeg ik zodra ze me heeft losgelaten. We volgen ze naar de kamer op de intensive care waar mijn vader de deur openhoudt. 'Wij gaan even iets eten. Ze hebben de kogel uit zijn hoofd veilig kunnen verwijderen. Maar de komende uren zijn kritiek en er kunnen allerlei complicaties ontstaan. Niets is zeker'. Ik knikk en loop dan naar het bed met Justin achter me aan. Hij ligt er stil bij, maar toch vredig. Met een klein glimlachje op zijn gezicht. Precies zoals ik hem ken. Voorzichtig pak ik zijn hand vast, bang om hem pijn te doen en ik voel hoe Justin zijn hand over mijn rug streelt. Natuurlijk kan ik hem geen pijn doen, want op dit moment voelt hij waarschijnlijk niks en merkt hij niks van alles wat er nu om hem heen gebeurd. Ik voel die tranen weer omkomen en ik veeg ze ruw weg met mijn hand. 'Hé Mike', fluister ik dan. 'Hoort het niet andersom te zijn', zeg ik dan wat harder. 'Jij bent mijn grote broer en ik ben altijd degene die in zeven sloten tegelijk loopt. Jij hoort je om mij zorgen te maken Mikie'. Justin knijpt even bemoedigend in mijn schouder. 'Ik wil dat ik met je kon ruilen. Je hebt dit niet verdiend'. In mijn hoofd komen verschillende herinneringen naar boven, maar er is eentje die er duidelijk bovenuit springt.

'Mike! Mike luister naar me als ik tegen je praat', gil ik gefrustreerd wanneer hij snel in zijn eigen kamer wil verdwijnen. 'Laat me met rust', roept hij terug. Ik grijp hem kwaad bij zijn schouder om hem tegen te houden. Snel draait hij zich. Zijn blik is gekwetst. 'Lieg niet tegen me. Ik weet wat ik gezien heb'. Ruw duwt hij me van zich weg en ik knal tegen de deurpost aan. Het doet pijn, maar ik wil niet opgeven. 'Dat weet je helemaal niet Ali'. 'Dus jij wil zeggen dat ik je niet heb zien vechten bij school. Ik ben niet blind Mike'. Snel draait hij zich om. 'Ja', antwoordt hij kil. Dan gooit hij de deur voor mijn neus dicht. Boos sla ik er met mijn vuisten tegenaan, maar al snel houd ik hier mee op. Het doet alleen maar pijn. 'Ik dacht dat wel alles tegen elkaar konden zeggen', zeg ik nu wat rustiger. 'Niet dus'.

Het is een van de weinige momenten dat we ruzie hadden, ongeveer drie maanden geleden. De dag daarna had hij een grote blauwe plek op zijn gezicht en ik weet zeker dat ik hem echt heb zien vechten. Hoewel hij het nooit heeft toegegeven. Verder heb ik me er niet druk over gemaakt, maar nu komt dat vreemde gevoel toch wel sterk terug. Heeft dit alles nog daarmee te maken. Ik schrik op van allerlei aparatuur die wild begint te piepen en ook Justin springt overeind. Binnen twee seconden is hij bij de gang en schreeuwt wanhopig dat er iemand moet komen. Dat het allemaal mist gaat. Ik grijp Mike`s hand stevig vast. 'Mike alsjeblieft', zeg ik angstig. 'Mike je kan ons dit niet aandoen'. Er komen verschillende doktoren en verleegpsters binnengelopen. Ik word zonder pardon naar achteren geduwd. Mijn benen willen meer niet bewegen en het enige wat ik kan is als versteend voor me uistarten. Totaal emotieloos.

Gosh lieverds. Ik weet het gewoon echt niet. Ik weet gewoon echt niet wat ik op dit punt moet doen. Wat ik jullie in het vorige hoofdstuk ook al heb gezegd en ik zit echt in gevecht met mezelf haha. Alleen maar voor een verhaal en dan is Mike nog niet eens de hoofdpersoon -__- . Eigenlijk ben ik gewoon een kneusje. Maar deze is nog voor jullie vandaag. Maar dan wil ik wel een heleboel lieve reacties en zullen we morgen even toprocken?