She’s Not One Of Them [Jasper-Twilight] <22>

[Aylin]
Ik zet Laura af aan haar lokaal en ga naar mijn eigen lokaal. Onderweg kom ik Alice en Jasper tegen. Ik loop naar ze toe. ‘Hay’ zeg ik vrolijk, tot ik Jasper’s gezicht zie. Ik leg mijn arm rond zijn schouder. ‘Hé Jaspie, wat is er?’ ‘Niets, laat maar, het is niets speciaals.’ Ik kijk Alice ongelovig aan ze haalt haar schouders op. Ik geef hem een knuffel en trek hem mee naar onze klas, Alice gaat naar haar klas en we blijven alleen achter.
Als we zijn aangekomen in het tekenlokaal gaan we zitten aan onze tafel en wachten tot de rest er ook is. Jasper kijkt nog steeds wat voor zich uit. Ik zwaai mijn hand voor zijn gezicht en hij schiet wakker.
‘Jasp, je gaat mij nu echt niet meer wijsmaken dat er niets is. Kom op vertel.’ ‘Ik vind het gewoon niet altijd even fijn hoe je omgaat met Edward.’ ‘Is dat alles?’ hij knikt ‘Maar Jasper toch, zeg dat dan toch meteen.’ Ik geef hem nog snel een knuffel en dan begint de les. Eigenlijk een van mijn favoriete lessen, ik kan wel redelijk goed tekenen dus dat is geen probleem.
Deze keer geeft mevrouw Bulcke, onze lerares, ons de opdracht te tekenen wat er in onze gedachten gebeurt. En ja waar dacht ik natuurlijk weer aan, Jasper… Tja dan wordt het Jasper. Ik maak er wel iets van. Als ik klaar ben, kan je Jasper eigenlijk niet herkennen. Ik heb er zijn gezicht getekend maar dan in een donker bos.
[Jasper]
Ik kijk naar Aylins tekening en ik zie dat ze best wel goed kan tekenen. Het is een donker bos, dat me doet denken aan het bos rond ons huis. En dan trekken 2 heldere bruine ogen mijn aandacht.
‘Je kan goed tekenen.’ Zeg ik stil en ze glimlacht naar me. ‘Dank je’ zegt ze bijna even stil, wetende dat ik haar toch hoor. Ze staat op en gaat met haar tekening naar mevrouw Bulcke. Ik volg haar met mijn tekening die ook al klaar is. We geven ze af, ze bekijkt ze even en zet er dan op de achterkant een tien op.
Ik en Aylin kijken elkaar grijnzend aan. ‘Ik ga jullie nog niets nieuws geven, dus hou jullie maar stil bezig tot de les voorbij is.’ We gaan terug naar onze plaatsen en gaan zitten. Ik kijk Aylin afwachtend aan, maar ze zegt niets.
Dan begin ik maar wat te tekenen op het blad dat voor me ligt. Het zijn eerst twee ogen die me aanstaren en voordat ik het door heb ben ik Aylin aan het tekenen.