Vuur

Vuur! Ik zag overal vuur, en ik voelde brandende pijnen. Overal, het leek wel alsof het door heel mijn lichaam raasde, ik voelde een traan over mijn wang lopen. Zoveel pijn had ik. Ik had ook het gevoel dat ik stikte. Ik ben in de hel, dacht ik. Maar wat had ik dan verkeerd gedaan... Ik probeerde te adem door in de wilde weg lucht te happen. Maar ik was direct uitgeput. Plots zag ik door die pijnen heen dat er iemand naast het bed zat waar ik in lag. Het was Felix. Meteen was ik nog banger dan ik al was. Ik probeerde te gillen, maar het lukte niet. Felix pakte mijn hand en begon te praten. ‘Rustig maar prinses, morgen avond houd de pijn op, en dan zal je net zo zijn als ik. We zullen samen kunnen jagen. Ik ben een vampier. Ik was altijd alleen, maar nu ben jij er. Nu zal ik niet meer alleen zijn! Nu heb je pijn, maar je zal me zo dankbaar zijn, je zal zelfs die familie die je zo haat kunnen vermoorden met 1 simpele beet! Hou vol prinses!’. Ik voelde een vlaag van afgrijzen opkomen. Vampiers bestonden niet. Ik hief mijn bevende hand op en greep naar mijn nek en gilde van de pijn. In mijn nek was de pijn het ergste. Ik keek naar mijn hand en zag dat hij onder het bloed zat. ‘Ga nu maar slapen prinses...’ Hoorde ik Felix ‘Nu mag je slapen, nu kun je nog slapen...’. De rest hoorde ik niet meer, ik kon de pijn niet meer aan. Ik gleed langzaam uit mijn bewustzijn. Het enige wat ik nu wou was dood zijn. Niets voelen en rusten. Ik hoorde niets meer. Alles werd zwart.