Het is mijn schuld!

De ambulance komt aanrijden. Daisy zit nog steeds buiten met een doek tegen het hoofd van vader gedrukt. Moeder en Mike komen ook. Mike kijkt heel verbaasd. Daisy huilt nog steeds. De ambulance medewerkers tillen vader op de brancard. Een van de ambulance medewerkers komt naar moeder toe. Moeder gaat mee naar het ziekenhuis en geeft Daisy en Mike een kus. Ze zegt nog snel: Opa en oma komen zo. Zij komen jullie verzorgen. Ze omhelsd de kinderen nog snel en stapt ook de ambulance in. Die rijdt met luiden siren's weg. Daisy en Mike gaan naar binnen. Ze lopen naar de woonkamer en gaan naast elkaar zitten op de bank. Het is allemaal mijn schuld. zegt Daisy, als ik papa niet had geroepen dat Coos voor onze deur stond, dan was er dus niks gebeurt. Mike slaat een arm om z'n zus heen. Het is niet jou schuld, maar die van Coos. zegt hij. Daisy kijkt Mike aan. Je klinkt heel volwassen nu! lacht ze. Mike lacht ook. Ik moet je toch troosten? Dan horen de kinderen de voordeur open gaan. Opa en oma zijn er. Ze komen naar de woonkamer. Kinderen toch?! zegt opa. Oma gaat tussen de kinderen in zitten en slaat een arm om hun heen. Het komt heus wel goed met papa. zegt opa geruststellend. Waarschijnlijk wordt hij nu geopereerd. zegt oma. Daisy kijkt oma aan en zegt: Oma, moeten we de politie niet bellen? Oma andwoord: Jawel, maar dat doen we morgen. Jullie gaan eerst even slapen. zegt Opa. Ik kan niet slapen opa. zucht Mike. Probeer het toch maar. zegt Opa. Want papa zou het niet goed hebben gevonden als jullie niet gingen slapen. En daarbij, jullie hebben je rust nodig. zegt oma. En waar slapen jullie dan? vraag Daisy. In het bed van je ouders. zegt Opa. De kinderen geven opa een nachtzoen en daarna brengt oma ze naar bed. Ze stopt Mike eerst in. Dan komt ze naar Daisy. Die vraagt: Mag ik de meiden nog even bellen? Oma knikt van ja. Maar niet te lang hoor. Ze geeft Daiy haar mobiel. Geeft haar een kus en loopt de kamer uit. Daisy belt de meiden om haar hart te luchten.