Op het nippertje

Een fijn, slank, klein meisje met kort zwart haar siste ‘Emmet, het hoeft niet, laat haar nog even leven!’. Ze kneep haar ogen samen en gromde even. ‘Oké, oké!’ Emmet hief zijn handen omhoog ‘Het is al goed!’. Een oudere man, volgens mij begin 30, eind 20, kwam op me afgelopen. Hij had blond haar en was ook superknap. Hij knikte en stak zijn hand uit. Plots had ik door dat ik stond te trillen op mijn benen en ik zachte angstgeluidjes maakte. Wantrouwig pakte ik zijn hand die even koud als die van mij aanvoelde. ‘Kom maar, niet bang zijn. Je bent nog maar een nieuweling zeker?’ In de war knikte ik. ‘Dan heb je het nog wat moeilijk volgens mij, heb je al een mens gedood om bloed te drinken?’. Ik schudde van neen. Emmet lachtte ‘Geloof je het nu zelf?’. Het kleine meisje keek me aan. Heel lang... Ik kreeg het er koud van. ‘Ze spreekt de waarheid!’. Plots veerde Emmet recht. ‘Wacht eens, een meisje? Hoe oud ben je?’. ’16, juist geworden...’ Fluisterde ik. Emmet mompelde dingen zoals: ‘Niet te geloven, heb ik echt een meisje van 16 aangevallen...’De oudere man sprak weer ‘Ben je van plan om mensen te doden om je honger te stillen?’. Weer schudde ik mijn hoofd ‘Neen, ik wil geen monster zijn!’. Hij kneep zijn ogen samen en mompelde ‘Vreemd, als ik naar je kijk, kan ik gewoon zien als je de waarheid spreekt, je ziet er oprecht uit, we kunnen het proberen...’ Ik was verward, wat ging er nu met me gebeuren?