001.

FC Groningen – Begin Mei, 2012

De directeur van de van klein uitgegroeide- naar grote voetbalclub genaamd FC Groningen, zat s’ochtends vroeg met al zijn collega’s en assistentes rond de tafel. Geen van de personen die aan tafel zat keek níet serieus, allemaal hadden ze een geconcentreerde en enigszins norse blik op hun gezicht. De directeur, die een vrij breed gezette man was boog voorover terwijl hij aan het woord was, informerende voor de rest van het personeel. ‘Gegroet dames en heren, fijn dat jullie allemaal bijeen zijn gekomen op deze vergadering.’ Bracht hij uit. De mensen hielden hun mond netjes dicht en luisterden aandachtig naar wat de man te vertellen had. ‘Ik heb voor iedereen hier een belangrijke mededeling.’ Hij sloot zijn handen in elkaar en keek nu erg serieus. ‘Zoals jullie allemaal al weten, hebben we helaas afscheid moeten nemen van onze topspeler, Dusan Tadic.’ De mensen rond de tafel wisselden kort even blikken en zeiden zachtjes wat tegen elkaar. ‘Stilte graag!’ zei de directeur luid. ‘Nu weten jullie ook al dat, onze assistent-trainer en ik samen een reis hebben gemaakt naar het oosten van europa; Servië. Daar zijn we op zoek geweest naar de voetballer die al een tijdje in ons achterhoofd zat, zijn naam is Filip Kostic.’ Enkele personeelslieden werden nu wat meer wakker geschud, door de naam die in zijn zin viel. Nieuwe namen waren altijd interressant geweest in de voetbal-buisiness. ‘ Nou, we hebben hem dus eens goed geobserveerd en vervolgens aan tafel met hem gesproken over hemzelf als persoon; en natuurlijk over zijn voetbalkunsten.’ ‘Dus over Dusan Tadic, voor hem hebben we een vervanger nodig en het zat er al aan te komen, dat is de heer Kostic geworden.’ De directeur Nijland had een trotse blik in zijn ogen. ‘Hij is zo spoedig mogelijk overgevlogen naar Nederland om kennis met jullie te maken. Mag ik aan u voorstellen, Filip Kostic!’ Hij stond op en strekte zijn arm in de richting van de deur. De rest van het personeel stond ook op en de deur opende.

FK Radnicki Kragujevac – Eind maart, 2012

Ik wist het nog goed, m’n eerste doelpunt. Blij dat ik was. Maar kijk eens, hoe ver ik nu al gekomen was..! Het was echt ongelovelijk voor me geweest, ik had een plaats in de Servische eredivisie genaamd Superliga gekregen. Met mijn snelle en behendige benen maakte ik een sprint naar het voorste gedeelte van het veld en gaf mijn medespeler Andrej een aanzet vanaf links. In een kort moment gebeurde het, de bal die tussen de benen van de tegenpartij doorglipte en vervolgens tegen de schoen van de spits van mijn team aankwam, recht het doel in. ‘Jaaaaa!!’ schreeuwde ik in het Servisch over het veld heen en sprong mijn teamgenoten in de armen. ‘Goeie voorzet Filip!’ riep Andrej. ‘Echt top.’ Zei Joseph, die gescoord had, en klopte me op m’n schouder. Deze actie gaf me opnieuw een flinke energieboost, en een volle schuit zelfvertrouwen. We liepen ietsje later nog een beetje over het veld heen te dommelen en over te paassen, maar de tegenpartij had al weinig kans meer tot een overwinning. Het was nu extra tijd en die duurde ten slotte nog 2 minuten.
Al gauw was de wedstrijd afgelopen en waren we op weg gegaan naar de kleedkamers. Ik wilde naar binnen gaan, maar werd gestopt door de trainer, Slavenko Kuzeljevic. ‘Zeg jongen, wacht eens even.’ Ik draaide me om. ‘Wat is er meneer?’ vroeg ik netjes. ‘Je bent erg goed bezig, m’n complimenten.’ Ik kreeg een brede lach op mijn gezicht. ‘Bedankt.’ ‘Zou je zo dadelijk even naar mijn kantoor willen komen? Ik heb namelijk iets belangrijks met je te bespreken.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ja, oké.’ Antwoordde ik en liep de kleedkamer binnen.

De grijsharige man zat met een serieus gezicht aan zijn bureau te wachten, toen ik binnen kwam. ‘Ah, daar ben je al. Neem plaats.’ Zei hij. Ik schoof de houten stoel achteruit en ging zitten. ‘Waar wou u het over hebben?’ vroeg ik en wierp inmiddels een korte blik op de papieren die hij op dat bureau had liggen. ‘Nou, laat ik het meteen maar terzake brengen. Er is interesse voor je, ik heb wat heen en weer gemaild met de heer Nijland, directeur van FC Groningen.’ Ik keek hem met een vreemd gezicht aan. ‘FC Groningen?’ De naam kon ik nauwelijks uitspreken. ‘Wat is dat voor club?’