HOOFDSTUK 04 – Ontmoet de dokter, ontmoet Edward, ontmoet de dood

Ik was nu in het ziekenhuis. Mijn oma zat op een stoel terwijl ik op een bed zat. Gelukkig had zij niks en Michael was verdwenen. Hij was op zoek naar die geest. Het was echt heel erg raar, alsof het meisje zich bedreigd voelde. Misschien zat haar vriendje ertussen, ik weet het niet, maar ik moet het uitzoeken.
‘Hallo’, zei een dokter. Hij zag er goed uit voor een dokter en hij had net zo’n bleke huid als de vijf tieners. Misschien hun oudere broer, wat het leek me niet dat hij hun vader was. Daar was hij te jong voor.
‘Goede avond’, zei mijn oma en ik voelde dat ze me met een veel betekende blik naar mij keek.
‘Goede avond’, zei ik. De dokter glimlachte.
‘Ik ben Carlisle Cullen, zo, wat heb je?’ vroeg dr. Cullen.
‘Ze heeft wat glasscherven in haar arm en in haar zij, we moesten van de eigenares van het eet tentje hier naar toe’, zei mijn oma.
‘Oké, doe je shirt maar uit en ga maar op je andere zij liggen’, zei dr. Cullen. Ik deed mijn shirt zonder gene uit en ik ging op mijn ander zij liggen. De dokter haalde de glasscheren er voorzichtig uit en het deed hartstikke pijn. Ik had mijn kaken op elkaar en ik kneep de bedrand fijn, maar ik gaf geen kik. De dokter deed verband om mijn zij en toen keek hij naar mijn arm. Daar deed hij wat pleisters op, want het bloedde niet zo.
‘Zo je bent klaar’, zei de dokter. ‘Ik wil wel dat je over twee dagen even lang komt om het verband van je zij af te halen en je kan de pleisters er zelf wel afhalen.’
‘Bedankt’, zei ik en ik ging rechtop zitten. Ik deed mijn shirt aan en ik schudde de hand van de dokter. Mijn oma liep nog even met hem mee met allemaal vragen. Ik deed mijn jas aan en ik pakte de jas van oma en haar tas. Ik liep naar de uitgang, omdat ik wist dat ze me daar op zou wachten, en toen zag ik één van die vijf tieners.
‘Jij ben toch dat meisje bij het gebroken raam?’ vroeg de jongen.
‘Ja, Susan Rowland’, zei ik en ik stak mijn hand uit.
‘Edward Cullen’, zei hij. Hij schudde mijn hand en ik zag een waas voor mijn ogen. Ineens was ik ergens anders.

‘Bella, doe het nou niet’, hoorde ik iemand roepen. Een meisje stond bij de klif en ze keek angstig naar beneden. Ze leek heel veel op de geest die het raam had gebroken.
‘Ik moet het doen Edward, voor jou en voor iedereen’, zei het meisje dat waarschijnlijk Bella heet. ‘Als ik weg ben is iedereen veilig.’
Ze keek even achterom en toen sprong ze de klif af. Ik hoorde geschreeuw en toen werd alles zwart voor mijn ogen.