* Hoofdstuk 4

Ik zet het eten op tafel en til Michaël speels op om hem daarna op zijn stoel te zetten. Hij giert het uit als hij eenmaal in de lucht is maar als hij zit, is hij weer serieus. “Waar is Jonah?” “Hij zal zo wel komen denk ik. Ga jij nou maar eten.” Terwijl hij aan het smullen is, was ik mezelf en doe mijn haar. Net als ik mijn boete kleding wil pakken hoor ik een eng geluid. “Blijf hier en wees stil.” gebaar ik Michaël die inmiddels op het bed weer verder aan het spelen is. Hij gehoorzaamt en is zo stil dat je een speld kan horen vallen. Ik loop naar de woonkamer en maak me gereed voor een eventueel gevecht met een indringer maar als ik in de kamer ben zie ik Jonah staan met een doos in zijn handen. “Kan je voortaan gewoon normaal binnenlopen in plaats van stiekem doen. Ik schrok me rot.” Jonah lacht en ik geef hem een stoot tegen zijn arm. “Au. Als je zo gaat doen weet je ook niet wat er in de doos zit.” “Zolang het geen eten is maakt het me niet uit.” Ik loop naar de slaapkamer toe waar Michaël met twee handen voor zijn mond zit. Ik grinnik en laat hem weten dat er niks aan de hand is en dat Jonah thuis is. Zodra hij dat weet, springt hij van het bed af, rent naar Jonah toe en springt in zijn armen. Mooi, dan heb ik tijd om me klaar te maken voor de boete. Net als ik mijn jurk uit de kast wil pakken, word ik tegengehouden door Jonah, die de deur tegenhoudt. “Dit keer doe je niet die oude versleten jurk aan.” “Maar ik heb niks anders.” Een grijns komt op Jonah’s gezicht. “Maar ik heb wel iets ander voor jou.” Hij pakt de doos en geeft hem aan mij. Als ik hem opendoe zie ik een witte jurk opgevouwen in de doos liggen. Zoals hij gevouwen ligt, kan je ook zien dat er wat zwart in voorkomt. Mijn adem stokt als ik hem helemaal zie. “Ik wist dat je hem mooi zou vinden. Het schijnt ma’s trouwjurk te zijn geweest.” Ik schrik maar herpak me. “En die laat je me dragen op de dag van de boete? Ben je wel helemaal lekker?” Zo te zien zag hij zo’n reactie al aankomen. “Luister. Dit is de een na laatste keer dat jouw naam in de bol zit. Daarbij is het niet eens zeker of je deze jurk wel kan dragen als het eenmaal zo ver is, als je begrijpt wat ik bedoel.” Ik knik en trek de jurk aan. “Hoeveel heeft het eigenlijk gekost?” “Niks. Iemand had hem voor ons bewaard en ik vond het wel eens tijd om hem op te halen. Is het eten trouwens al klaar? Ik heb honger.” Ik wijs hem erop dat het eten inmiddels al koud is en ga verder met waar ik mee bezig was.

Jonah is net klaar met eten als ik binnen loop en als hij me ziet fluit hij bewonderend. “Had ik de jurk nou maar voor later bewaard.” Zegt hij lachend en ik glimlach verlegen maar bezorgd terug. Jonah merkt het en loopt op me af. Hij pakt mijn hoofd met beide handen beet. “Maak je maar geen zorgen. De kans is klein dat jouw naam getrokken wordt. Je zal dit jaar niet één van de tributen zijn en volgend jaar ook niet.” Ik kijk naar Michaël die nu weer vrolijk aan het spelen is. “Je denkt er toch niet aan om je weer vaker in te schrijven voor graan hè?” “Waarom niet. Mijn naam wordt toch niet getrokken. Dat zeg je net zelf. En ik gun ons lieve kleine broertje wel een redelijk leven. Als dat moet gebeuren met extra graan dan doe ik dat.” “Nee dat doe je niet. Het is dit jaar niet nodig, geloof me maar.” Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Kom, het is tijd.” Jonah tikt Michaël aan. Michaël staat op en kijkt naar mij. “Je bent mooi.” maakt hij duidelijk en ik voel me gelukkig als ik hem zie glimlachen. Dan lopen we naar buiten richting het plein waar twee levens voorgoed veranderen of eindigen in de meeste gevallen.