Recolour my world dl3

Vervaging van kleur
In de volgende dagen ging de kleur steeds verder van mij af. Het eten was altijd hetzelfde; lauw en vies. Als je corvee had was dat nooit leuk want dat hield in dat de anderen meer zooi maakten dan jij en dat jij dat allemaal moest opruimen! Sommige deden het zelfs expres! O ja, er was weinig eten en de groten stolen van de kleintjes. Ik was dus een kleintje. Het gebeurde mij zo’n 2x per week dat iemand anders mijn eten stal. Maar ik liet het er niet bij zitten. Al was het eten vies, het was nog altijd beter dan niets! Ik ging regelmatig achter mijn eten aan en sloeg totdat ik het terug kreeg. Tenminste… als ze niet ouder waren dan 8 en alleen waren. Maar ik had daardoor veel blauwe plekken opgelopen en zo nu en dan een bloedneus.

Dan had je ook nog de psychiater. Daar moest je dan iets tegen vertellen zo nu en dan.
Het gaat ongeveer zo; vertel je de waarheid dan mag je naar de isoleercel, lieg je maar klinkt het logisch/ normaal mag je weer terug naar waar je eerst was.

De dagen hier lijken op elkaar. Ze stellen je fantasie behoorlijk op de proef. Langzaam komt er een einde aan de fantasie die eerst nog oneindelijk leek. Je dromen stoppen en je gaat op in de grijze massa. Je verandert min of meer in een zombie. Dagen worden weken, weken worden maanden. Mijn haar werd warriger, vol klitten. Mijn kleren vies… en een beetje kapot…

Oké, er zijn 3 groepen;
1- de muizen. Zij zijn het slachtoffer, hebben soms een week lang niks te eten gehad. Hoewel, zij hoeven de cel bijna nooit in.
2- De varkens. Zij zijn degene die plagen en eten stelen. Ze vechten ook om spullen met elkaar.
3- Ehm… deze noem ik de ezels! Hoe koppiger ze zijn hoe langer ze in deze categorie horen. Ze zijn meestal nieuw en moeten vaak de isoleercel in. Zij stelen geen eten maar komen wel voor zichzelf op.
De enige die ik nu ken, die nog in de 3e categorie behoorde was ik. Mijn eten werd amper meer gestolen omdat ze wisten dat ik lastiger erover deed dan de meeste anderen. De varkens wouden het liefst zo min mogelijk moeite doen voor hun eten. Gelukkig maar! In sommige gevallen waren ze zelf bang voor mij (^-^).

Ik tuurde ’s nachts naar de sterren door het kleine raampje. Het gaf me weer een beetje hoop, genoeg om het een dag uit te houden.
Hoewel ik aan de buitenkant onder de wonden zat, brandde er van binnen nog vuur.
O, en dat meisje dat op het bed naast mij sliep bleek Tamara te heten. ’S Avonds hadden we even tijd om te kletsen. Alleen ging dat soms niet door. Dan zat een van ons in de isoleercel. Meestal was ik het dan. Ik verbracht daar namelijk zo’n 2 tot 3 dagen per maand. Tamara was veel braver. Zij hoefde maar 1 keer per 4 maanden daar naartoe.

De isoleercel was… tja, klein en saai. Er zat 1 schuifraampje in waardoor ze konden kijken wat ik aan het doen was.

Dat waren de avonden. De nachten waren voor mij alleen. Als iedereen sliep kon ik stilletjes naar het raampje sluipen. Daar kon ik dromen, mijn ogen laten verdwalen in de sterrenzee. Soms als ik later ’s nachts wakker werd, zag ik het meisje met het zwarte haar. Ze zat, net als ik, soms uren naar de hemel te staren. Het was vreemd, hoewel ik het zelf ook deed, maar alsnog. Ze was duidelijk wat ouder en ondanks mijn nieuwsgierigheid hield ik me verscholen.
Ik was aan het veranderen.
Ik vertrouwde mijn gevoel niet meer. Ik werd bang voor mensen. De meestal hier waren gestoord. Geestelijk! Slechts enkele, meer beschaafde types, waren niet geestelijk gestoord.