Recolour my world dl 8

Sweet Alice
Mijn borstel!!! Ik rende op Alice af en knuffelde haar zohard als ik kon. ‘Wow Alice, hoe?’ ‘Nou ik hoorde toevallig dat je jarig was en wist dat dit van jou was’ ‘Wauw, bedankt’. Ik pakte mijn borstel, hij was precies hetzelfde gebleven. Alice zag mijn ogen twinkelen. ‘Ik ben blij dat je het mooi vindt’ ‘Hoe kan ik je hier ooit voor bedanken? Je hebt al zoveel voor mij gedaan. En nu dit…’ Ik keek naar mijn borstel, ik kon het gewoon niet geloven. ‘Jouw geluk is mijn geluk!’ ‘Bedankt!’. Ze staarde naar het plafond, ze was aan het denken. Na een poosje zwijgend naar het plafond gekeken te hebben richtte ze zich op mij. ‘Je zou mijn haar kunnen borstelen’ ‘Haha, tuurlijk! Doe ik!’. Ik begon haar haar te borstelen net zo lang totdat het zacht als satijn was. Vervolgens begon ik allemaal kleine vlechtjes te maken. 2 van de plukken die telkens voor haar gezicht vielen en nog 2 andere op willekeurige plaatsen. Daarna stopte ik haar haar in een grote vlecht. Alice had echt mooi haar. Toen ik klaar was begon zei aan mijn haar te frutselen. ‘Mijn beurt’ riep ze. Tijdens het borstelen begon ze me te ondervragen. ‘Je hebt je trouwens nog niet eens voorgesteld! Hoe heet je en hoe oud ben je precies geworden?’ ‘Nou, ik ben Evelien. Ik ben nu 6 jaar’ ‘Wat is je lievelingsdier?’ ‘Ik weet niet! Herten, wolven, geitjes, konijnen, poezen, leeuwen, vlinders, noem maar op!’ ‘Hm… en je lievelingskleur?’ ‘Momenteel paars’ ‘Paars? Oké ik ben klaar!’. Ze had mijn haar verdeeld in 2 vlechtjes. Plots schoot me iets te binnen, iets dat ik gewoon moest weten.
‘Alice?’, vroeg ik op een bedroefde toon. ‘Jaaah?’ ‘Je hebt toch visioenen?’ ‘Ja hoezo?’ ‘Nou, wat ik me afvraag is… Wat zie je in jouw toekomst? Zijn het de grijze muren? Of is het de zon die in je ogen prikt?’. Ze dacht even na. ‘Ik zie… ik zie een toekomst waarin ik de wereld zie. Ik weg ben uit dit oord en verhuis naar een andere plek. Een ander leven begin. Letterlijk en figuurlijk!’. Dat verbaasde me ; ‘Letterlijk en figuurlijk?’.Ze knikte; ‘Ja, letterlijk en figuurlijk. Want in die toekomst herinner ik me niets meer van mijn bestaan hier.’. Dat maakte me verdrietig ik keek haar lief en verdrietig aan. ‘Vergeet je… Mij ook’. Ze zuchtte en knikte. ‘Helaas wel ja’ ‘Nee!’ ‘Het spijt me Evelien. Mar we kunnen hier toch het beste van maken. Ik nam een hap lucht; ‘Ja, dat kan’ ‘Mooi zo’. Alice bleef me aanstaren; ‘Je ziet het niet zitten hè! Kom op, de visioenen waren suggestief! Ik heb trouwens ook gezien dat wij hele goede vriendinnen worden!’. Ze knipoogde naar mij en ik lachte terug. ‘Zag je dat echt?’ ‘Jep!’ ‘Denk je dat het echt zo zal zijn?’ ‘Zeker weten!’ ‘Oké!’. Ik was weer vrolijk.
Ze keek geïnteresseerd naar mijn ketting. ‘Mooi hè!’ ‘Nou en of!’ ‘Gekregen van Tamara’. Vrolijk huppelde ze naar haar bed. ‘Welterusten Alice’ ‘Welterusten, Evelien’.
Die nacht droomde ik weer, voor het eerst sinds ik hier was.