Zachte nacht

Ik word wakker, op de stenen straat. Wie ben ik? Waar ben ik? Alles lijkt uit mijn geheugen te zijn gewist. Geen verleden, enkel toekomst. Vol energie, terwijl op de stenen slapen niet zo lekker lijkt te liggen. Ik voel gewoon dat ik niet langer kan blijven liggen. Ik moet naar... Cullens. Verward sta ik op. Wow, dat was snel!... Liggen, staan, liggen... Waar moet ik ook al weer naar toe? Café... café, die kant op! Rustig loop ik door de straten. Er zijn veel winkels, mensen lopen onrustig en gehaast langs. Wanneer ik langs een winkel met spiegels in de etalages kom, moet ik gewoon even kijken. Ik weet niet eens meer welke haarkleur ik heb! Voorzichtig dwing ik mezelf te kijken. Dit ben ik; . Ik zucht. Daar gaat y dan. Dit ben ik; een klein tenger meisje met zwart, kort haar dat alle kanten opstaat, mijn gezicht heeft wat elfjesachtigs en, *slik*, ik heb bloedrode ogen. De kreet die uit mijn mond komt klinkt als muziek. Snel sla ik mijn hand voor mijn mond.
Er flitst iets door mijn hoofd. Het zegt; blijf uit de zon. Ik knik en loopt verder, richting het café, waar ik kennelijk moet zijn. Ik loop het café binnen. Mijn keel begint ongelofelijk veel pijn te doen. Dan moet ik dus dorst hebben. Ik ruik zoveel heerlijke geuren. Vastberaden niemand te bijten hou ik mijn adem in. Ik neem plaats aan de bar en wacht. Wacht, heel lang, uren vervliegen. Er moet toch iets zijn? In gedachten zie ik een jongen het café binnen lopen. Het beeld stelt me gerust. Nog heel even, hou ik me voor. Hij zal zo wel komen. Dat is niet het geval, het is al donker buiten en hij is er nog steeds niet. Net als ik denk dat ik maar wegga, gaat de deur van het café open. Ik hou mijn hart vast. Een gestalte komt naar binnen. Ongelofelijk! Het is Hem! Opgelucht spring ik van de barkruk af en loop op hem af. We zeggen wat, praten. En ik weet zeker: dit is liefde op het eerste gezicht!