Stop! (Again)

Ik zag Bella verstijven, en een traan langs haar wang lopen. De drang om naar haar toe te lopen en haar te troosten was groot, maar ik deed mijn best om het te negeren. ‘Emmet?’ Ging Carlisle verder. Emmet kreeg denkrimpels in zijn voorhoofd. ‘Ik heb dezelfde mening als Jasper!’ Carlisle kuchte gespannen. ‘Geen mening dus, en jij liefste?’ Nu had hij het tegen Esmé. Esmé slikte. ‘Ik vind het niet kunnen dat we zo wreed zijn, ik kies voor mijn gezin, en Bella hoort bij ons gezin!’ Carlisle trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dat wil zeggen geen mening, dank je liefste!’ Esmé wou protesteren, maar klemde haar lippen hulpeloos stijf op elkaar. ‘Goed...’ Ging Carlisle verder. ‘We zullen de stemming overlopen. Alice, Emmet, Esmé en Jasper hebben geen mening, ik en Edward stemmen niet...‘ Ik wou vragen waarom ze niet stemden, maar ik dacht dat het verstandiger was om mijn mond te houden.
Alice schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel. Carlisle haalde diep adem. ‘Dan stemt Rose tegen – en er stemt niemand voor, dat wil dus zeggen dat Bella moet verdwijnen...’ Edward sprong op en liep met grote passen de kamer uit. Esmé wou opstaan om hem achterna te gaan, maar Carlisle hield haar tegen. ‘Laat hem maar, het is beter als hij er niet bij is...’ Bella keek strak naar de grond. Carlisle opende zijn mond om iets te zeggen, maar dit keer was ik hem voor. ‘Stop – dit kan gewoon niet!’ De Cullens keken verbaasd naar mij. De moed zakte me in de schoenen. ‘Ik... Ik... Het is niet eerlijk, Bella kan hier toch ook niets aan doen!’