Toch niet zo makkelijk dus...

Na een week was het 1 september. En ik had absoluut géén zin in school. Na mijn eerste bezoek aan die grijze dingen, wist ik het wel, het was een saaie school...
Ik reed samen met Edward en Bella mee, want ik had nog geen tijd gehad voor een rijexamen. Bella was chagrijnig omdat Edward weigerde maar 1 voet in haar oude Pick Up te zetten, laat staan daarmee naar de school te rijden, ik was chagrijnig omdat ik naar school moest van Carlisle en Edward was Chagrijnig omdat ik en Bella chagrijnig waren. Naar het schijnt was het normaal dat iedereen keek toen we over de speelplaats naar de school liepen, iedereen gaapte ons aan. Toen we in het secretariaat onze lessenroosters moesten gaan afhalen was mijn dag helemaal verpest. Eerste uur Wiskunde... Super...
‘Ik zie je straks wel Jenna!’ Mompelde Bella vlak voor ze Edward achterna liep naar haar les Biologie. Ik was bijna te laat voor de les. ‘Ga daar maar zitten!’ Wuifde mijn wiskundeleraar toen ik de klas in liep. Iedereen keek me met open mond aan. De leraar had gewezen naar de enige lege plaats in de klas. Vlak naast het venster, naast een meisje met Bruin haar en groene ogen. Ze keek me nieuwsgierig aan. Ongemakkelijk schoof ik naast haar aan de tafel. Het rook nogal in de klas. Lekker bedoel ik dus. Naar bloed...
Ik herinnerde me dat ik al 2 weken of zo niet meer was gaan jagen. Nu had ik daar spijt van... Ik slikte. Als iemand bewoog, waaide de geur van het bloed van deze persoon naar mij. Het prikte in mijn neus, en het leek wel alsof het zich in mijn mond verspreidde, als een walm vol verschillende smaken, die schreeuwden om geproefd te worden. Ik perste mijn lippen om elkaar. Ze begonnen harder te schreeuwen. Mijn adem begon zwaarder te worden. Ze smeekten. Wanhopig duwde ik mijn nagels in mijn handpalmen. Er brak iets in me. Ze schreeuwden, smeekten, gilden, krijsten met ijle stemmen. Ik kon het niet meer aan.