Auw

Ik deed het enige wat ik nog kon doen. Vastberaden duwde ik met alle kracht die ik had de punt van mijn schaar in mijn buik. En het werkte. Ik was direct afgeleid door de pijn. Want die was er zeker. Ik leek dan wel van steen, ik was ook heel sterk. Vertrokken van de pijn klapte ik dubbel. En wat ik hoopte dat zou gebeuren - gebeurde. Terwijl iedereen paniekerig rond me kwam staan trok ik de schaar die half in mijn buik zat uit mijn buik en stak hem vlug in mijn kontzak. ‘Wat is er gebeurd jufrouw Cullen, voelt u zich wel goed?’ De leraar kwam ook aanlopen. Ik beet op mijn lip. ‘Neen niet echt nee...’ Iemand hielp me recht. ‘Jufrouw Smidt, brengt u jufrouw Cullen naar de ziekenzaal? ‘ Het meisje dat naast me had gezeten had me rechtgetrokken en knikte. ‘Ja meneer...’
Even later liepen ik en het meisje dat me ondersteunde richting de ziekenzaal. Ze keek me bezorgd aan. ‘Wie ben jij? Ik heb je hier nog nooit in Forks gezien... Ik woon hier al heel mijn leven, ik heet trouwens Jessica, maar omdat er 2 jaar hoger dan mij ook een Jessica zit, noemt iedereen me Jess. Of ja tenminste mijn vrienden, niet dat ik er veel heb...’ Ze keek beschaamd en verdrietig naar de grond. ‘En waar kom jij vandaan? Je ziet er nogal... Bijzonder uit...’ Ik werd rood. ‘Ik euhm... Ik woonde in Phoenix, maar mijn ouders zijn deze zomer gestorven, en mijn neef Edward is juist meerderjarig geworden, dus... Hij heeft me geadopteerd, en nu woon ik bij hem en zijn vriendin...’ Jessica schrok.
‘Maar... Maar... Ben jij dan niet toevallig ook een Cullen?’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Neen, niet toevallig, mijn vader heette ook zo...’ Jessica keek me met grote ogen aan. ‘Wow, de Cullens die hier op school zitten zijn nogal terughoudend, iedereen vind ze vreemd. Maar ik vind ze wel speciaal. Ze hebben allemaal iets...’ Haar blik werd scherper terwijl ze naar mij keek. ‘Iets wat jij ook hebt...’

reacties?