A ranger/traitor 78

Miko vroeg net een schipper naar zijn bestemming toen hij in de verte een ridder recht op Will zag aflopen. Zijn hart miste een tel, toen hij zag dat het dezelfde was met wiens goud ze de overtocht wilde betalen. Onmiddellijk rende Miko naar zijn leraar toe. In zijn haast struikelde hij over een touw. Een ogenblik later stond hij weer overeind. De ridder was eerder bij Will dan hij. Het zwaard in zijn hand zag er vlijmscherp uit en het viel Miko op dat er vlakbij ook nog een heleboel stadswachten stonden. Meer dan toeval kon zijn.
“Maintenant je te trouve, voleur ”,(nu heb ik je gevonden dief) snauwde de ridder naar Will. Hij leek niet eens door te hebben dat Miko er niet was. Will had de man net voor hij begon te spreken in de gaten gekregen en speelde nu heel overtuigend iemand die totaal geen idee had waar het over ging.
“Seigneur?” (heer?) Will keek om zich heen alsof hij wilde kijken of er misschien iemand anders was tegen wie de beschuldiging gericht was. Hierop begon de ridder een hele tirade tegen Will af te steken, terwijl hij steeds dichterbij kwam.” Will keek hulpzoekend om zich heen.
“Spreekt er iemand hier Aralueens? Ik heb geen idee wat hij zegt.”
“Hij zegt dat u hem bestolen hebt, heer jager”, vertaalde een robuuste schipper die verbaasd had staan kijken. Hij sprak accentloos en zijn ‘heer jager’ maakte duidelijk dat hij uit Araluen afkomstig was. Will staarde hem verbaasd aan.
“Hoe komt hij daarbij? Ik ben een jager in dienst van de koning!” De schipper bracht de woorden getrouw over. Het was duidelijk dat hij het ook een belachelijk idee vond. Miko glimlachte inwendig. Hij moest eens weten… De ridder had natuurlijk nooit gehoord van het corps grijze jagers en was niet bepaald onder de indruk. Al was hij wel iets voorzichtiger geworden na het horen van het woord koning. Miko ging naast Will staan.
“Wat is er aan de hand, Will?” vroeg hij. Vastbesloten even onschuldig over te komen als zijn leraar. Will maakte een gebaar van dat-weet-ik-ook-niet.
“Iets van dat wij hem bestolen zouden hebben.”
“Bestolen? Wanneer dan?”
“Als ik me goed herinner stond, hij aan de brug waar we overheen zijn gekomen.” Uit de houding van de ridder bleek dat hij toch iets verstond wat ze zeiden.
“Maar we hebben zijn goud toch helemaal niet? Laat hij het controleren en dan kunnen wij weer verder.” Een zweem van verbazing trok over Wills gezicht, maar hij had zichzelf snel terug in de hand. Hij wende zich tot de schipper.
“Zeg dat maar tegen hem, beste man.”