De verschijning van de geest

Het is vrijdag avond. De meiden logeren vanavond bij Lotte. Ze wachten op de geest verschijning van Silvie. Ze weten niet precies wanneer ze zou komen. Mischien komt ze helemaal niet meer. vraagt Daisy bezorgd. Dat zal toch niet. zegt Tina. Misschien kan ze niet verschijnen. zegt Lotte. De moeder van Lotte komt de kamer binnen. Dag dames. zegt ze. Hallo. zeggen de meiden. Al iets gezien? vraagt de moeder van Lotte. Nee, nog niets. zegt Lotte zuchtend. Waarom gelooft u wel dat er een geest komt? Mijn ouders geloofden het niet. zegt Tina. Ik geloof het omdat ik mijn eigen moeder wel eens heb zien versschijnen. zegt de moeder van Lotte. Echt waar? vraagt Daisy. Ja, echt, niet veel mensen maken dat mee. zegt de moeder van Lotte. Ik laat jullie weer alleen. Ze loopt de kamer uit en doet de deur achter zich dicht. Al moeten we de hele nacht wachten, ik heb het er voor over. zegt Lotte vast. Ik ook. zeggen Daisy en Tina. Het is al bijna elf uur en Silvie haar geest is er nog steeds niet. Ik betwijfel of het echt kan. zegt Tina. Meteen heeft ze spijt dat ze dat heeft gezegt. Het licht in de kamer van Lotte valt uit. Een koude windvlaag gaat door de kamer heen. De meiden schrikken. Opeens zien ze een groot fel wit licht. Dan zien ze een doorzichtig lijf. Met een wonder mooie jurk. Het is Silvie! De meiden krijgen tranen in hun ogen. Je bent het echt. fluistert Daisy. Ik ben er echt Dais. Galmt de stem van Silvie door de kamer. Maar hoe? vraagt Lotte. Niet te veel vragen. zegt Silvie. Tina probeert Silvie aan te raken, maar ze gaat dwars door haar heen. Wow. zegt ze. Silvie lacht. Ik kan een uur blijven. zegt Silvie. Daarna kan ik nog een uur naar mijn ouders, daarna zal mijn geest voor goed verdwijnen. De meiden kijken elkaar een beetje bang aan. Meiden, ik wil een ding van jullie vragen. gaat Silvie verder. De meiden knikken. Blijf voor altijd vriendinnen, krijg lieve kindjes, en doe wat ik niet meer kan doen. Dat doen we Silvie! zeggen ze tegelijk. Maak je niet druk om mij, ik ga naar mijn opa en oma toe in de hemel en daar ga ik leven. De meiden kijken elkaar aan alsof wat Silvie zegt onmogelijk is. Maar ze knikken wel. Maar ik zal jullie altijd in de gaten houden en beschermen. zegt Silvie verzekerd. Kan dat dan? vraagt Daisy. Alles kan. zegt Silvie. Als je het maar wilt geloven. Doet dood gaan pijn? vraagt Lotte zich af. Ze heeft meteen spijt van die vraag, maar Silvie vind het niet erg. Het is geen pretje nee. zegt Silvie. Maar pijn doet het niet echt. De meiden kletsen nog door. Silvie zal hun volgen bij alle leuke en wat minder leuke gebeurtenissen beloofd ze. De meiden vertrouwen Silvie dat ze dat zal doen. Silvie zegt ook dat ze niet te lang over haar moeten treuren, want het leven is er veel te kort voor. Ze zijn klaar met praten. Lieve meiden, ik zal altijd van jullie houden en vergeet niet wat ik heb verteld. Dat doen we niet. zegt Tina. Hou ons goed in de gaten! zegt Lotte. Vergeet ons niet! zegt Daisy. Vaawel, voor de laatste keer meiden! zegt Silvie. Vaarwel lieve Silvie. zeggen de meiden. Er komt weer een kouder windvlaag door de kamer. Het witte licht verwijnt en het licht in de kamer gaat weer aan. De meiden zien aan elkaar dat het zo goed is. Ze doen het licht uit en vallen in slaap.