The Deer

Ik ging door mijn knieën en sloop naar het dier dat zorgeloos een paar blaadjes van een grote boom trok. Mijn ademhaling probeerde ik zo zacht mogelijk te houden om mezelf niet te verraden. Het hert rook verrukkelijk, maar Kimmy was nergens te bespeuren. ‘Kom dan...’ Mompelde ik ongeduldig. Alleen was het moeilijk om dat beest te vangen. Met z’ n tweeën zou het veel vlugger en beter gaan. Na een halve minuut zag ik 10 meter verder hetgeen waar ik op gewacht had. Er staken enkele plukjes zwart haar boven een struik uit.
Het was het moment om aan te vallen. Ik zette me af, en Kimmy kwam net op hetzelfde moment als ik op de grond terecht. We stonden grijnzend tegenover elkaar met het hert tussen ons in. ‘Eindelijk waar bleef je!’ - ‘Later!’ Zei Kimmy die een duik naar voor nam. Het hert ontweek haar, maar kon niet langs mij komen. Ik haalde uit, en ik voelde al vlug mijn nagels in het zachte warme vlees van het doodsbange dier glijden.
Maar het was nog sterk genoeg om zich los te rukken. Ik vloog erachteraan. ‘Ga jij langs de rechterkant!’ Schreeuwde ik. Tijd om Kimmy haar antwoord af te wachten had ik niet want anders zou onze maaltijd ontsnappen. Na 4 kilometer was het dier moe en begon te vertragen. En dat was precies onze bedoeling. Kimmy was nergens te bespeuren, maar ze zou wel op het gepaste moment terugkomen volgens mij. In tegenstelling tot het hert was ik nog helemaal niet moe. Meer zelfs, het gaf een soort van voldoening. Alsof ik het nodig had om te blijven bestaan. Alsof het nu een stukje van mijn bestaan was. Tja dat was nu ook zo. Nu was gaan jagen op hulpeloze dieren in het bos hetzelfde als een strandpicknick.
Nu was het dier echt wel zwak geworden. Maar zijn gewei leek toch nog wel pijnlijk als je er een klap van zou krijgen. Ik haalde diep adem en wierp mezelf opzij ,tegen het hert. Dat me niet had gezien en ook opzij viel. Als laatste poging om zichzelf te beschermen sloeg hij met alle macht zijn gewei tegen mij aan. Het deed toch wel flink pijn. Het was een irritante situatie. Ik kon vanuit mijn benarde positie het hert niet aanvallen. De rollen waren nu zo’n beetje omgekeerd. Echt bang was ik niet, maar ik hoopte dat Kimmy toch vlug zou komen. ‘Baf!’ En inderdaad. Uit de boom waaronder ik en het nu halfdode hert lagen was Kimmy gesprongen. Ze trapte eens zacht met haar voet en het hert bewoog niet meer. ‘Hoe doe je het toch!’ Kimmy haalde haar schouders op. ‘Deze tactiek bevalt me wel!’ Grijnsde ze terwijl ze de buik van het dode hert openhaalde.