Als een magneet

Carlisle fronste zijn wenkbrauwen. ‘Waarom?’ Ik trappelde ongeduldig met mijn voeten op het tapijt. ‘Omdat Alice in gevaar is! En misschien kunnen we haar nog redden!’
Bella sprong recht. ‘Wat! Maar dat kan niet!’ Ik sprong ook recht. ‘Jawel, en we moeten nu naar het bos, anders zijn we haar kwijt!’ Carlisle keek van Bella naar mij. ‘Bella, jij blijft hier, Edward en Jenna, jullie gaan met mij mee! Jenna jij gaat voorop.’ Ik slikte. ‘Ok mij best, kom voor het te laat is!’ Ik wachtte hun reactie niet af, maar sprong gewoon direct door het raam. Ik wist de juiste weg niet meer. Maar het was alsof ik er als een magneet naartoe werd getrokken.
Toen ik in de buurt was voelde ik opnieuw de angst die rond de plek heen hing. Ik wou ervan weglopen, maar er toch ook naartoe gaan. Ik sloot mijn ogen en dacht aan Alice. ‘Volhouden!’ Mompelde ik tegen mezelf. Ik stopte bruusk. ‘We zijn er!’ Carlisle en Edward stopten ook. ‘Zeker? Ik zie hier niets speciaals...’ Zei Edward tegen me. Carlisle hief zijn hand op. ‘Neen Edward, wacht even. Ik hoor iets...’ We waren op slag stil. Carlisle had gelijk. Het was een zwak gehijg. Langzaam liep ik op het geluid af. Toen herkende ik alles weer. De boom, en de struik waaronder Alice normaal gezien zou moeten liggen.
En inderdaad. Ik kon de vorm van een klein lichaam onderscheiden. Ik knielde bij Alice. ‘Alice, kun je me horen... Alice!’ Ik duwde zachtjes tegen haar schouder. Ze kreunde en fluisterde iets. ‘Wat zeg je?’ Er gleden langzaam tranen uit mijn ogen. ‘Alice wat zeg je!’ Ze ademde zwaar uit. ‘Ze... Ze... Ze Ko... Ze komen... Weg... Mensen... Weg... Dood...’ Ik voelde ze koele adem van Edward in mijn nek. ‘Alice is alles ok?’ Ik veegde met een trillende hand wat aarde van haar krijtwitte gezicht.