Hoofdstuk 2
Tot hier was het eigenlijk alleen maar vertalen van wat ik al had, en wat dingetjes aanpassen. Dus vanaf nu moet ik verzinnen hoe het verder gaat! Dit gaat wel een stuk meer tijd kosten, en ik heb het echt super druk nu met school.... dus ik kan waarschijnlijk niet elke week updaten, sorry 
ik ga proberen om echt elk beetje vrije tijd (dat ik niet hoef te besteden aan dingen thuis ofsow...) te schrijven. Deze week was dat al niet erg veel, en volgende week komt er weer een hele drukke week aan, dus ik moet helaas zeggen dat ik volgende week niet kan updaten het spijt me.... Maar ik beloof dat ik die week daarna (als het dan rustiger is) 2x zou updaten, of een langer hoofdstuk maak (als het niet saai wordt)!!Tnxx voor jullie begrip, en veel plezier met lezen!
~Hoofdstuk 2~
Ik zat maar gewoon in de boot, dobberend op het water. Wat moet ik doen? Ik was verdwaald, niemand zal mij ooit hier kunnen vinden. Ik had echt geen idee waar ik was en welke kant ik op moet gaan om thuis te komen. Ik zou hier gewoon in me eentje dood gaan...
Ik zat daar maar, denkend hoe zielig ik wel niet ben; ik dacht alleen aan mezelf. Ik voel me verloren, en vooral, alleen. Alsof ik de enige ben op de hele wereld. Maar toen voelde ik opeens iets kriebelen bij mijn voet. Eindelijk kwam ik weer terug in de realiteit.
Ik kijk op. Ik staarde in het niets. Maar opeens voel ik me anders. Ik was niet langer meer in me eigen wereld; ik was niet alleen. Ik heb hier de beste vriend die ik maar kan hebben, hier, bij me. Ze lag bij mijn voeten en keek naar me. Ze zag er helemaal niet bang of geschokt uit. Ze was rustig en braaf, wachtend tot ik iets zou zeggen of doen.
Door haar voelde ik me opeens kalmer en optimistischer. Ik was hier zonder Abby, ik wordt dus niet meer geïrriteerd door haar. Dat is fantastisch! En ik heb Sascha, ik kan tegen haar praten, met haar spelen en ze zou mij eventueel ook kunnen helpen! Ik hou van haar. Ik ben echt zo blij dat ik haar meegenomen heb!
Mijn buik gromde, ik merk nu pas dat ik ontzettende honger heb. Ik zag de tas vol brood, koekjes en water staan. Het liefst zou ik nu meteen alles opeten, maar als ik dat zou doen, dan heb ik over twee dagen al niks meer om te eten...
Dus ik pak maar één sneetje brood, en geef daarvan ook nog eens de helft aan Sascha. Ze kijkt me dankbaar aan, ik was dus niet de enige die honger had! Dan pak ik de fles met water en neem maar een klein slokje, alleen om de ergste dorst te doen verdwijnen. Ik vul mijn hand met een beetje water, zodat Sascha ook wat kan drinken.
Ik voel me nu al een stuk beter, ik was niet hopeloos meer zoals een paar minuten geleden. Maar nog steeds geen idee wat ik nu moet doen...
Ik zag mijn vishengels, ze hingen nog steeds in het water, wachtend tot er een vis zou bijten. Ik controleerde ze snel en zag dat er eentje een vis aan de haak geslagen had. Mijn hart maakte een sprongetje en ik was echt trots op mezelf, ik had een vis gevangen! Als ik het nou kon bakken, dan heb ik meer te eten dan brood en koekjes en misschien zou ik het dan hier nog wel kunnen overleven! Maar om te kunnen bakken moet ik vuur maken, en ik heb geen lucifers of aansteker bij me...
Maar dat was iets waar ik later over na kon denken, nu moet ik focussen op hoe ik terecht kan komen op een eiland of zoiets, als ik maar vaste land onder mijn voeten zou krijgen. Ik keek opnieuw om me heen en zag de zon, het was op weg naar beneden. Het zou binnen een uur al donkerder worden...
Ver weg zag ik iets, dacht ik. Het was te ver weg om het duidelijk te kunnen zien, of te kunnen zien of het iets was dat op een eiland leek. Ik begon meteen er naartoe te roeien, misschien kon ik het dan beter zien.
Ik roeide ongeveer een uur, of misschien wel twee. Ik keek opnieuw naar het plekje waar ik dacht dat ik iets had gezien, maar nu zag ik daar niks anders dan water... Ik werd er echt depressisef van, ik kan niet overleven in deze boot. Maar ik ben moe en koud, ik kan nu echt niet verder. Ik zocht mijn handdoek en probeerde lekker te gaan liggen, voor zover dat kon in het bootje. Sascha kwam naast me liggen en ik sloeg de handdoek over haar heen. Ze maakte een grappig knorrend geluidje, ik dacht dat het iets zou betekenen in de richting van 'dankjewel'....
Ik zag de zonsondergang en de sterren die een voor een te voorschijn kwamen. Toen voelde ik me zo moe, dat ik eindelijk in slaap viel.
Ik droomde over Sascha en mijzelf, we waren aan het vissen. Plots waren we midden op zee, en ik had geen hoe dat was gebeurd. Ik begon te schreeuwen en te huilen, toen werd ik wakker.
Ik ging snel overeind zitten, ik was helemaal nat en voelde me vies en plakkerig, Wat was er gebeurd? En toen herinnerde ik me alles, het bootje, de zee en Sascha die met me mee was gegaan. Het was geen droom, het is de kei harde waarheid....
Reageer (1)
Snel verder !!!!
1 decennium geleden