Verliezen

"Delta squad gaat op verkenning."
"Ik zie beweging."

Een opengereten gezicht, een laatste doodsrochel. De eerste vermiste Duitser. Ik moet even slikken als ik zijn wonden zie. Wat voor een wezen heeft ze gemaakt?
"Hij is dood. We moeten verder."
Niet veel verderop is een bushokje met een plas bloed. In het bushokje ligt een man. Of wat ervan over is. Het is nog een Duitse soldaat. Iets of iemand heeft zijn volledige borstkas opengereten, de ribben steken alle kanten op en zijn darmen liggen tussen zijn benen. Maar... ik kijk naar de zwarte plekken op de huid, de opgezwollen ledematen en witte oogbollen. Deze man is al dagen dood. Hoe is dit mogelijk?

De squad loopt verder naar het grote gebouw als ze plotseling een bericht ontvangen via de radio.
"Hilfe..." Een afschuwelijk geluid, smekend en doodsbang. Wie het ook is die om hulp roept, hij is zeker dat hij zal sterven en in veel pijn. Er komt een transmissie binnen van het hoofdkwartier. "Het kwam uit het warenhuis voor jullie."

Delta squad gaat op verkenning. Het is donker binnen, en in de schaduw zien ze een stijf rechtopstaande man. Hij beweegt nog. In zijn ene hand heeft hij een wapen, in de ander een granaat. Een van onze mensen praat op hem in via de radio om het wapen te laten vallen. Hij antwoord niet, alleen zijn reutelende ademhaling is te horen.

Soldaat Mozorov loopt naar voren, gedekt door de anderen. Hij duwt een lamp naar voren om zichzelf bij te schijnen. De beelden die volgen zijn ongelofelijk: De ogen van de Duitser gloeien paars, en de soldaat heft zijn wapen op en schiet Mozorov in de borst. De Russische XCOM operative valt neer, en op zijn camera is alleen nog het plafond te zien. Vlak voor hij neervalt zie ik nog niet iets wat al mijn haren rechtovereind doet staan: Achter hem staat een klein grijs wezen met een veel te groot hoofd met een vreemd wapen op de Duitser gericht. Ik weet niet hoe, maar ik weet gewoon zeker dat hij de Duitser... bestuurd. De angst en pijn in de stem van de soldaat was echter echt. Leefde de soldaat nog? Was hij bewust van wat hij deed? Het beeld switcht naar een andere camera, op de helm van een andere soldaat. Ik zie hoe de Duitser de pin uit de granaat trekt en zichzelf opblaast. Hoe afschuwelijk angstig moeten zijn laatste momenten wel niet zijn geweest? Gedwongen worden om zijn redder neer te schieten en zichzelf op te blazen. Afgrijselijk.

Nog een XCOM operative word neergeschoten. Meer grijze mannetjes verschijnen, wapens in de hand. Met groene stralen schieten ze op onze mensen. Twee van hen vechten terug. Door slim samen te werken lukt het ze om twee van de vijanden uit te schakelen. Een derde stapt echter uit de schaduwen en schiet nog een van onze mensen neer, waarna de laatste XCOM operative ook deze alien neerschiet. Hij blijft nog enkele minuten waakzaam staan tot hij het veilig genoeg acht en begint de lichamen klaar te maken voor verplaatsing.



Ons eerste contact. Drie doden, meer nog als de Duitsers meegeteld worden. Drie kills. Een vijand die mensen kan openrijten alsof het niks is, die de darmen van soldaten naar buiten kan laten exploderen en die zich meester maakt van de geest van onze beste mensen. Hoe gaan we dit winnen?