Kimmy's Gave

Geen geur, geen voetsporen, geen kledij of wat dan ook. Gewoon helemaal niets. Uiteindelijk zakten ik en Kimmy allebei uitgeput neer tegen een boom. ‘Wat kunnen we nu nog doen?’ Zuchtte ik verslagen. Kimmy zuchtte ook. ‘Geen idee...’ Ze slikte. ‘Als we zonder Bella terugkomen gaat Edward ons pijn doen he...’ Ik knikte zuur. Kimmy piepte even. ‘Waarom heb ik dit altijd weer!’
Mij begon het eerlijk gezegd ook te irriteren, maar ik zei niets. Kwestie van de goede moed erin te houden. ‘Gaan we terug? Ik verveel me!’ Vroeg Kimmy op een zeurderig toontje. Ik aarzelde. Zou dat wel ok zijn? Maar ach, we hadden toch goed gezocht. Ik knikte. ‘Ja, ik verveel me ook!’ En zo gezegd zo gedaan. We slenterden naar ons huis. Toen we binnenkwamen zag ik wat Kimmy bedoelde. Alles lag door elkaar, alle pizza’s van Kimmy waren uit de frigo gehaald. Alle kasten waren open getrokken. Geschrokken liep ik naar boven. Gelukkig, mijn kamer was gespaard gebleven.
Maar de rest van het huis niet. ‘Dit is echt wel erg!’ Kreunde ik. ‘Geen spoor van Bella en ons huis ligt overhoop...’ Kimmy kwam achter mij staan. ‘Inderdaad...’ Toen kreeg ik een inval. ‘Zeg Kimmy...’ ‘Ja?’ Als dit nu eens zou kunnen werken... ‘Hoe wist jij eigenlijk dat Bella op die open plek was een hele tijd geleden?’
‘Euhm...’ Stamelde ze. ‘Dat is zo’n beetje mijn gave... Ik kan ruiken wat mensen hun gevoelens zijn, ik kan ruiken wat ze doen en zo...’ Ik veerde op. ‘Maar dat is fantastisch!’ Kimmy liep naar beneden. ‘Dat vind ik anders niet, ik haat die gave...’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ze zuchtte. ‘Ja... Vroeger pestten ze me er altijd mee. “He Kimmy hoe voelt die gebraden kip zich?” Altijd, hele dagen lang, ik werd er gek van!’ Ik holde haar ongeduldig achterna. ‘Ja – maar dan kan je ruiken hoe Bella zich voelt, wat ze doet en dus ook waar ze is!’ Kimmy schudde met een zuur gezicht haar hoofd. ‘Neen – dat is nu net het probleem, ik kan het soms, het komt als een soort visioen, maar als ik het nodig heb is het er nooit...’