The Cliff

Als mijn enthousiasme ebde even snel weg als het gekomen was. ‘Maar!’ Zei Kimmy. ‘Ik kan nog iets anders!’ ‘Wat?’ Zei ik niet echt geïnteresseerd, want ik was een oplossing aan het zoeken voor het Bella – probleem. Kimmy ging zitten op een stoel. ‘Ga ook zitten!’ Beval ze me. Ze keek even traag rond en sloot toen haar ogen. Ze tuitte haar lippen en bleef zo roerloos zitten. Verbaasd keek ik naar het tafereel. Wat was die aan het doen? “Pok!” ‘Waaaa!’ ik schrok me rot toen er plots een vork langs me kwam zweven en op de grond viel. Kimmy opende grijnzend haar ogen. ‘Zie je, ik kan teleporteren!’
Ik grijnsde. ‘Cool! Kan je Bella ook naar hier laten vliegen?’ Kimmy schudde sip haar hoofd. ‘Nee ik had geluk, normaal kan ik het helemaal niet goed. Maar misschien moeten we nog eens gaan zoeken, want we moeten Bella toch wel vinden!’ Zuchtend knikte ik. ‘Je hebt gelijk... Kom dan gaan we nog eens proberen!’ We stonden samen op en gingen weer op pad.
‘Waar gaan we zoeken?’ Vroeg Kimmy. Ik haalde mijn schouders op. ‘We zien wel! Kom...’ De regen was niet opgehouden, integendeel... Hij was juist veel erger geworden. Je kon amper een hand voor je ogen zien. We liepen richting cliff. Misschien had ze Jacob weer gezien en was ze naar daar gelopen of zoiets... Maar er was niemand. ‘Niemand...’ Bromde ik teleurgesteld toen Kimmy achter me kwam staan. ‘Of toch...’ Ik rekte mijn nek zo lang mogelijk uit. Daar dreef iets op het water, een menselijke gedaante. Ik wees ernaartoe. ‘Kijk – daar, het is Bella!’ Kimmy keek ook. ‘Waar?’ We moesten, voortmaken. ‘Wacht even, misschien is ze gevallen of zo, ik ga haar even halen!’ Kimmy wou protesteren, maar ik nam een aanloop en sprong.
Toen gebeurde er een heleboel tegelijkertijd. Kimmy schreeuwde, de regen werd een soort storm, en ik? Tja ik zag weer van alles. Bella stond aan de rand van de klif. Ze mistte Edward, dat zag ik, dat voelde ik. Het was alsof er een deel van haarzelf ontbrak... ‘Bella?’ Hoorde ik de stem van Edward zeggen. Ik was verbaasd. Edward was er niet, Bella mistte hem toch juist, of had ik het fout? Bella glimlachtte. ‘Ja?’ Mompelde ze. ‘Doe het niet!’ Smeekte de stem van Edward. ‘Je wilde toch dat ik een mens bleef? Nou moet jij eens opletten!’ Prevelde Bella met gesloten ogen. ‘Alsjeblieft, voor mij...’ Bella zuchtte. ‘Maar dit is de enige manier waarop je bij me blijft...’ ‘Alsjeblieft...’ Bella glimlachtte nog eens en ging zachtjes door haar knieën. ‘Nee Bella!’ Edward’s stem klonk boos. Vreemd genoeg leek dat Bella alleen maar aan te sporen. Ze sprong en schreeuwde toen ze naar beneden suisde.