Afwassen

Ik stond te ploeteren in de keuken. Kommetjes afwassen. Echt, leuker kan niet! Gelukkig hielpen Alice en Tamara mee. Hoe kan het zijn dat ik Alice amper kende en nu al zo goed bevriend met haar was? Alice liet een kom vallen.
"Alice! Wat is er?", vroeg ik geschrokken.
"Ach, eh niets ergs", mompelde ze en ze ging verder. Ik keek haar smekend aan.
"Goed dan, vanavond ben ik er niet in de slaapzaal", zei Alice.
"Waarom niet? Gaat er wat gebeuren?"
"Nou, ik word weer eens in de isoleercel gestopt, meer niet"
Ik keek haar met grote ogen aan; "Je zegt het alsof het niets is!"
"Is het ook niet. Ik zit er zo'n beetje elke week"
"Elke week?"
"Ja zo'n beetje wel"
"En ik dacht dat Evelien er vaak zat!", riep Tamara. Ja dat dacht ik ook. Alice hoorde echt wel bij de ezel groep! Ik was dus niet de enige, ik vroeg me af hoe ze het zo lang wist vol te houden. Maar ze wist de toekomst. En dat gaf haar genoeg hoop om verder te gaan.
"Mevrouw Brandon", riep een zware stem. Hij had natuurlijk door dat Alice de kom gebroken had.
"Ja", zei Alice, haar stem trilde. Zenuwachtig liep ze naar de meneer. Hij fluisterde wat en Alice knikte haastig. Het liep dus zoals Alice had voorspeld en ze zou vanavond niet met me kunnen praten. En morgenochtend vroeg zou er niet gesproken worden over dromen. Als ik vannacht tenminste kon gaan dromen. Dat het een keer is gelukt betekend nog niet dat het zomaar weer lukt.
"Opschieten", snauwde de man, net voor hij de deur dichtsmeed en Alice meetrok. Hoe makkelijk kon alle vreugde weer verdwijnen? Tamara durfde niet te praten. Ze was sowieso een stil type. Natuurlijk praatte ik wel eens met haar, maar de gesprekken waren nooit zolang als die met Alice waren. En ik was degene die alles moest vertellen.

Die nacht was het koud. Of het nou aan dat lege gevoel lag of de dunne dekens. Alice had een leegte opgevuld. Maar nu ze er niet was, leek de leegte alleen maar groter. Ik kon niet slapen. Wie weet had Alice wel een flink pak slaag gekregen. Maar ik moest wachten tot morgen, om te kijken of ze nog heel was. Alice was gewoon een soort van grote zus, die lief en beschermend was. Hier had niemand familie maar Alice was dat voor mij. En ik miste haar. Tamara leek nergens last van te hebben. Zij sliep al snel. En om haar wakker te maken nu ze zo lief erbij lag, zou gemeen zijn.