Hoofdstuk 7

~Lea's POV~

Mijn hart bonkte als een gek, hij leek bijna uit mijn ribbenkast te springen. Mijn ademhaling was snel en onregelmatig. Ik snakte naar lucht. De jongen kreunde zachtjes, maar ik durfde nog steeds mijn ogen niet te openen om te zien wat er gebeurd was. Zo ging het nog een tijdje door, maar gelukkig voelde ik me steeds kalmer worden. De jongen greep mijn hand. En ik weet niet waarom, maar op dat moment vroeg ik: "Hoe heet je eigenlijk?" De jongen grinnikte zachtjes en zei: "Dat is voor jou nog steeds een vraag he? Haha, maar ik heet Jason." "Hihi, maar nu weet ik het ook" Grinnikte ik "Ik heet lea." en terwijl ik dat zei opende ik langzaam mijn ogen en keek recht in de ogen van Jason. Hij had grijsblauwige ogen, en daarin zag ik een kleine twinkeling. Hij glimlachte. Die glimlach was al net zo mooi als zijn ogen, mijn mondhoeken krulden ook omhoog. Ik wilde het moment niet verpesten, maar het kwam er gewoon uit. "Ben je gewond?" Zijn ogen lieten de mijnen even los en schoten naar beneden. Ik volgde zijn blik en zag bloed op de grond. Ik schrok en even stokte mijn adem in mijn keel. "Het is niet zo heel erg hoor, maak je maar geen zorgen." Fluisterde hij. Maar voordat ik het wist was is opgestaan en liep naar de tralies. "Ik weet niet wie jullie zijn en wat jullie willen, maar jullie kunnen ons best wel wat verband geven!"Schreeuwde ik. Ik was woest. Hoe konden ze dit zomaar doen, we hadden niks verkeerd gedaan?! Ik hoorde voetstappen. Toen stond de man die gisteren geschoten had voor mijn neus. Hij stonk echt verschrikkelijk, dus ik zette een stap naar achteren. Maar ik bleef hem steeds aankijken. Toen haalde hij iets achter zijn rug vandaan en legde het voor zijn voeten neer, zo dat ik er net niet bij kon. Hij lachte weer eens en toen liep hij weg. Toen hij weg was ging ik op mijn knieën zitten en probeerde het te pakken. Mijn vingertoppen raakten net de doos, maar dat was niet genoeg om het te kunnen pakken. Toen kreeg ik een idee. Ik ging staan en duwde mijn been door de tralie. Ik zakte langzaam naar beneden en kon toen zo mijn voet achter de doos schuiven en het naar me toe trekken. Ik pakte de doos op en ging staan. Ik kromp even in elkaar, want het was best pijnlijk geweest om die doos te pakken. Jason keek me bezorgd aan en ik glimlachte. "Het gaat wel, hoor. En het belangrijkste is dat ik nu je been kan verbinden om het bloed te stoppen.
Toen jason's been verbonden was zijn we op het matras gaan zitten en gepraat. Er was toch niks beters te doen hier, en zo verveelden we ons tenminste niet. Hij vertelde mij dat hij gisteren morgen hier terecht was gekomen, maar geen idee had hoe en hij liet me de smsjes zien. Ik vond het eigenlijk best wel een vreemd verhaal. Toen vertelde ik wat over mezelf. De hele tijd keek hij me aan en glimlachte. Af en toe dwaalden zijn ogen een beetje af en bekeek hij mijn hele gezicht. Ik begon ervan te blozen en dan grinnikte hij weer zachtjes. Toen ik uitgepraat was kreeg hij opeens een hele serieuze blik in zijn ogen. Hij kwam dichterbij en fluisterde iets in mijn oor. Toen kwam er weer zo'n enge stinkende man binnen en ik kon hem geen antwoord meer geven. "Jij daar meekomen!" Zei hij. Ik stond op en meteen stond Jason ook op. "Nee, ik wil alleen haar hebben, jij mag nog lekker hier blijven zitten." Zei de man. Maar elke keer als ik een stap zette, liep Jason ook mee. Toen was de man het zat, hij opende onze cel, schopte Jason tegen zijn pijnlijke been en sleurde mij eruit. Jason zakte in elkaar en greep naar zijn been, een akelige kreet kwam er uit zijn mond. Het enige wat ik nog kon roepen was "Jason!" en toen werd er een hand voor mijn mond gedaan en ik werd meegenomen. Ik stribbelde tegen, want ik wist dat het nooit veel goeds zou kunnen zijn wat er nu ging komen. Ik was bang.

Zoals ik dus al had gezegd, ik probeer morgen nog een stukje te posten! Maar misschien dat het vanavond al wel af is, ik heb namelijk nu al inspiratie voor een volgende hoofdstuk!