08/07/2012

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag ben ik aangekomen in Frankrijk. We hebben de caravan geïnstalleerd en ik werd natuurlijk meteen naar het supermarktje verderop gestuurd om boodschappen te doen. Met veel tegenzin nam ik de boodschappenmand en stapte over het grind richting het winkeltje. Ik spitste mijn oren toen ik twee mensen van mijn leeftijd hevig zaten te kibbelen. In het Vlaams. Ja, ja, Vlaams. Wat was ik blij zeg! Ik ben dan maar direct op hen afgestapt, zo sociaal ben ik wel en heb me aan hen voorgesteld. Die avond beseften we dat onze caravans zich op slechts 5 meter van elkaar bevonden. Van geluk gesproken. Misschien word mijn vakantie toch niet zo erg als ik dacht dat hij zou worden. Het bleken broer en zus te zijn die waren aan het discussiëren over wat ze voor avondeten zouden meenemen. Je kent het wel, die typische broer-zus ruzies die ik jammer genoeg nooit hebben mogen meemaken. Even enkele seconde stilte voor het arme eenzame bestaan dat ik als enig kind heb geleid. Maar goed, het voordeel was wel dat ik me niet achter mijn broer of zus verstopte zoals andere verlegen mensen. Ik leerde onmiddellijk sociaal te zijn, wat me wel beviel. De jongen heet Oscar, ik dacht dat die naam uitgestorven was maar blijkbaar bestaat hij toch nog, het meisje heet Mireille, ook al zo’n naam die ik tot het uitgestorven rijk der namen had verbannen. En ze zijn een tweeling. Jep, cool he? Moest ik dan toch een broer of zus hebben gehad zou ik ook wel best een tweeling willen zijn. Gewoon, omdat dat cool is. Of een klein, schattig broertje mocht het ook wel geweest zijn. Zolang hij maar geen ettertje was geworden naarmate hij ouder werd. Ik heb wel vaak zitten dromen over een eventuele zus of broer maar ik heb mijn eenzame lot als enig kind geaccepteerd en ben eroverheen gestapt. Het is alleen erg irritant als je verplicht mee moet op vakantie met je ouders naar een of ander oord in het buitenland waar alleen kleine kinderen tot en met twaalf jaar rondhollen. Gelukkig had ik dit jaar meer geluk. Oscar en Mireille spreken trouwens vloeiend Frans, ze zijn tweetalig opgevoed snap je? En dat is maar goed want met mijn gebrekkige Frans zouden we nooit ver kunnen komen in dit Franse land.

Nadat ik de boodschappen naar de caravan had gebracht wandelde ik nog eventjes met Oscar en Mireille door de camping en maakten we nog een praatje met een van de Franse vakantiewerkers die hier ook rondliepen. Althans, Oscar en Mireille voerden de conversatie terwijl ik er bijna niets van verstond. Ik had het dan ook helemaal niet door toen Mireille me voorstelde. Het enige dat ik van de zin had begrepen was mijn naam. “Wat?” had ik dan ook gevraagd. “Ik heb je net voorgesteld,” had Mireille geantwoord. “Oh, euh, bonjour,” had ik hakkelend geantwoord. Het enige woord waarvan ik de betekenis zeker wist. Misschien moet ik toch maar eens beter opletten tijdens de lessen Frans volgend jaar. Maar tegelijk is het mijn laatste jaar en mijn ouders hebben me beloofd dat ik, als ik mijn diploma haalde zonder onvoldoendes, naar het buitenland zou mogen gaan met vrienden dus eigenlijk iss het helemaal niet nodig om goed op te letten en het zou me nu geen stap verder helpen. Uiteindelijk begrepen Oscar, Mireille en de onbekende jongen die François bleek te heten dat het niet zo beleefd was om hun conversatie in het Frans te blijven houden en ze schakelden dan ook over op het Engels. En dat was nog het vreemdste van allemaal want ik had nog nooit een Franse jongen ontmoet die Engels sprak. Of ja, ik had er misschien wel enkele ontmoet die een paar woorden Engels kenden maar hun Franse accent verpestte het direct. Bij deze jongen hoorde je amper dat hij eigenlijk Frans sprak. En dat was nog het grootste wonder van allemaal. Na een paar minuten verontschuldigde de jongen zich omdat hij nog wat werkjes moest doen en verdween uit het zicht. Ik, Oscar en Mireille waren dan maar naar onze caravans geslenterd. Morgen gaan we de zee opzoeken, ik heb er nu al zin in!