Almost

Alex Pov:

Wat moest ik nu doen. Ik was haar echt wel kwijt. Ik schopte een steen weg en besloot maar terug naar de roedel te gaan. Maar er was niemand buiten Timo. ‘Wat is er Alex?’ Vroeg hij verbaasd toen hij me zag. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik ging naar Jenna, maar ik kreeg de kans niet om te vertellen wat ik eigenlijk precies voor haar voel.’ Timo glimlachtte. ‘Ach Alex, wat heeft Jenna nu eigenlijk verkeerd gedaan?’ Ik aarzelde voor ik antwoord gaf. ‘Ze negeerde me...’ Timo pakte een flesje water en dronk wat voor hij antwoordde. ‘Dat was echt niet haar de bedoeling volgens mij. Je moet bedenken Alex, zij hebben het ook niet makkelijk met wat er nu met Bella is...’ Ik zuchtte. Timo had gelijk, ik moest iets doen.

Jenna Pov:
Ik kon het echt niet meer aan. Alex was razend op me. Maar wat had ik nu verkeerd gedaan? Het klopte dat ik al superlang niet meer met hem gepraat had, maar dat was echt niet de bedoeling. Ik was het zat, ik moest vechten. Ik sprong op en liep zo snel ik kon naar het bos totdat ik de verrukkelijke geur van de roedel opsnoof. De geur van Alex.
Alex Pov:

Dit keer zonder te aarzelen rende ik naar het bos. Dit keer mocht ik niet twijfelen, ik was stom geweest. Ik snoof tot ik de geur van vampiers opsnoof. Ze stonken allemaal behalve één. Daar stond ze. Onvoorstelbaar mooi zoals de andere weinige keren dat ik haar gezien had. Het was avond en het schemerde. Ze stond precies op de plaats waar de maan aan de hemel blonk. Het leek wel magie. Haar lang rood haar glinsterde in het maanlicht, en haar ogen fonkelden als 2 diamanten. Ik was betoverd en liep langzaam naar haar toe. Ze glimlachtte en ik pakte haar hand. ‘Het spijt me...’
Het geluid van haar lach, dat was zo mooi. Het hypnotiseerde. ‘Mij ook...’ Dat gaf ook zo’n voldoening, haar stem te horen. Ik nam met mijn rechterhand haar kin vast en trok haar hoofd dichter naar dat van mij. ‘Je bent zo mooi...’ Fluisterde ik.