Broken Hart

Ik knikte blij. Daar kon ik wel mee leven. Maar toch baarde het me zorgen dat ik nu nog moest wachten om naar Alex te gaan.
Maanden gingen voorbij en ik werd het echt zat om te wachten. Toen Edward op een dag van de woonkamer naar de keuken liep kon ik me niet meer inhouden. ‘Ik ben genezen! Mag ik nu eindelijk naar de roedel?!’ Edward keek even bedenkelijk. ‘Ik weet het niet, als je perse wilt...’ ‘Yes!’ ik sprong op en vertrok meteen.
Ik was echt al maanden niet meer buiten geweest. Kun je – je voorstellen hoe goed het wel niet deed om eindelijk al die geuren te kunnen opsnuiven. Na 5 minuten kwam ik bij de tenten van de roedel aan.
Ze waren niets veranderd en stonden juist hetzelfde als de eerste keer dat ik er was. Alleen hing er een andere sfeer. Toen Marijke mij zag rende ze direct een tent binnen. Verbaasd liep ik verder. ‘Stop!’ Jori stond uitdagend voor een tent met haar handen over elkaar. ‘Euhm... Mag ik alstublieft Alex spreken...?’ Jori schudde haar hoofd. ‘Niet te geloven, het eerst uitmaken en dan... Moment - als het aan mij lag vloog je direct buiten, maar ik ben verplicht toestemming te gaan vragen aan Timo.’ Ze ging de tent binnen en kwam een halve minuut later terug naar buiten. ‘Je mag hem even zien, maar de laatste keer, hij is in de achterste tent rechts, die rode...’
Toen ik dat hoorde liep ik zo snel als ik kon naar die ene tent waar Alex was. Ik trok de rits open en ging naar binnen. Ik bleef als bevroren staan toen Ik Alex en Ophelia zag kussen. Ik kon het echt niet geloven, ze kenden elkaar niet eens. Ophelia keek op toen ze me hoorde naar adem happen. ‘Schat, de bloedzuiger is er...’ Alex draaide zich om en zuchtte toen hij mij zag. ‘Was ik niet duidelijk aan de telefoon tegen die sukkel? Had ik niet gezegd dat jullie bij ons uit de buurt moesten blijven? Wij weerwolven moeten niks hebben van die bloedzuigers...’ Ik schrok me te pletter. ‘Alex, weet Ophelia van dit alles!?’ Alex haalde zijn schouders op. ‘Wat bedoel je? Dat wij weerwolven en jullie bloedzuigers zijn? Inderdaad ja! Net na de laatste keer dat ik jou had gezien, leerde ik Ophelia kennen. Ik was direct verliefd. Maar ze was niet makkelijk te verleiden hoor!’ Ophelia lachtte met een tinkelend geluid.
Ik werd nu echt kwaad. ‘Ben je gek geworden! Als de Volturi hier achter komt zijn wij allemaal in levensgevaar! Jullie, wij, zelfs Ophelia!’ Alex kneep zijn ogen samen. ‘Mag ik je vragen hier weg te gaan? Ik en Ophelia waren iets aan het bespreken!’ Ik ademde diep in en uit. ‘Wat jij wilt...’ Toen zweerde ik dat ik Ophelia zag glimlachen, een valse lach. Haar ogen twinkelden toen ik kwaad naar haar keek. ‘Misschien is het toch beter dat de Volturi eens een kijkje komt nemen...’
Dan draaide ik me om en liep naar buiten. Ik was echt razend. Ik gilde het uit van woede en rende terug naar huis waar ik direct in bed kroop en mezelf in slaap huilde.

Reactiesss?