Een mening of niet?

Ik ben blijkbaar heel goed in mijn eigen mening vertellen. Tenminste, volgens mijn leerkracht godsdienst. Laat me haar even schetsen: een iet wat oudere, mollige vrouw die geweldig kan vertellen. Niet over Jezus of God zevert. Die geen godsdienst geeft zoals andere leerkrachten. Een gewoonweg origineel persoon die fantastisch kan vertellen en snel van onderwerp kan veranderen zodat het ineens niet meer over de les gaat.

Over laatst hebben we een filmpje gezin van Erik Vanmuiswinkel, de schepper spreekt. Hilarisch. We hebben er enkele opdrachtjes rond gedaan en als afsluiter moesten we een brief naar God schrijven naar aanleiding van de sketch. De laatste zin was ‘Mag ik weer meedoen?’. Dus wat werd het onderwerp? Juist ja, of God weer mee mag doen. Allemaal leuk en wel. Ik wist totaal niet wat schrijven. Dus ik schreef maar wat. Ik liet het mijn vriendinnen lezen en die schoten spontaan in de lach. Damn, was het zo slecht? Nee, het was gewoon droog en grappig. Het was gewoon mijn mening. Raad eens wat ik kreeg? Als enige van de klas een 10. Ik gebruikte de goede argumenten volgens haar. Al zag ik die zelf niet in mijn tekst.

Ach ja, ik dacht: ‘dit is éénmalig’. En dan kreeg ik gister een verslag terug. Wij hebben bibliodrama gedaan en dat moesten we evalueren. Staan allemaal vraagjes in over de maatschappij, over jezelf, over je leven,… Moet natuurlijk een hele tekst bij. Ik had natuurlijk mijn beste schrijfcharmes boven gehaald en met volle moed eraan begonnen. Wel, raad nog eens wat ik als punt kreeg. Dus weer een 10. Ik blijk een verborgen talent te hebben voor mijn eigen mening en mijn specifieke kijk op het leven. Ik wil nu niet opscheppen over mijn punten van godsdienst. We hebben pas een test gemaakt, dus daar zal ik wel weer slecht op gescoord hebben.

Maar bij die 10 stond nog een hele tekst. Eerst: ‘Wil je meer?’ Ik schrok, van wat wou ik meer? Ik wist bij God niet wat ze ermee bedoelde. Ze schreef verder nog dat ik met haar een keer mee mocht gaan naar een écht bibliodrama, er was nog jeugd. Ze had mijn mening blijkbaar opgenomen alsof ik nog een keer bilbiodrama wou doen. Mijn eerste gedachte was: Nee, no way dat ik met een leerkracht ergens naar toe ga. Maar nu begin ik te twijfelen. Ik zou best graag eens willen weten hoe het er daar aan toe gaat. Ik weet nu niet wat ik zou doen.

Nu denk ik ook bij mezelf: hoe komt ze daar toch bij? Waarom zou ik meer willen? Heb ik onbewust een vraag naar meer in mijn mening verwerkt? Maar de belangrijkste vraag: wat ga ik antwoorden op haar vraag?

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen