Oud verdriet.
Soms heb je van die nummers of van die gebeurtenissen in films die je helemaal terug trekken in een oud gevoel. Iets wat je vroeger bijvoorbeeld meegemaakt hebt. Dan wordt je weer helemaal meegesleurd en is het o zo verleidelijk om je weer helemaal weg te laten zakken, maar dan bedenk je, je hoe verschrikkelijk dat was en dat je daar nooit meer naar terug wilt. Er is een film, die mij letterlijk helemaal van mijn stuk brengt. Ik weet zeker dat er mensen gaan lachen als ze dit gaan lezen, maar ik waag het er toch maar op:‘The Last song’. Waarom? Voor de mensen die het verhaal niet kennen zal ik het proberen uit te leggen. De film gaan over een meisje en haar gescheiden ouders, op een gegeven moment dwingt haar moeder haar op vakantie te gaan bij haar vader en uiteindelijk komt ze erachter dat ze haar vader stervende is, waardoor ze er alles op alles zet hun vader-dochterband weer te herstellen. Vroeger was ze een pianiste maar door de scheiding van haar ouders besloot ze te stoppen en geen piano meer aan te raken. Aan het einde van het verhaal hervat ze haar oude leven en haar pianospel weer en doet ze eindelijk weer waar ze goed in is.
Met alles, maar dan ook echt letterlijk alles in de film kan ik me identificeren. Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik deze film voor het eerst zag. Het was een snikhete zomeravond. De rolluiken waren naar beneden en het was pikdonker in de slaapkamer van mijn beste vriendin. De kat maakte spinnende en grommende geluiden, terwijl ze rustig aan het slapen was op een kussen op de grond. We zaten beide op het bed en staarden stilletjes naar haar computerscherm, waar we de film op keken, terwijl we ons beide aangedaan voelde door de film op onze eigen manier. Als ik nu terugdenk aan dat moment kan ik enkel alleen maar glimlachen, omdat het juist zo intens en speciaal was, dat mijn beste vriendin zag hoe ik erop reageerde en wat het met me deed. Dat we het samen deelden, ook al zeiden we beide geen woord.
Door die film moest ik weer terug denken aan mijn leven de voorafgaande jaren. Aan de momenten dat ik mijn vader opzocht in het ziekenhuis in mijn middagpauzes van school. Of aan de tijd dat ik hem verzorgde, omdat ik het vertikte dat een vreemde ook maar in zijn buurt kwam.. of het moment dat mijn vader stierf. Niemand heeft ooit geweten of ook maar beseft hoe zwaar het voor me was, behalve de mensen die me het allerbeste kennen. Zij sleepten me er doorheen toen ik het idee had dat ik het zelf allemaal niet meer kon. Normaal was ik diegene die altijd advies en raad gaf, maar juist toen, waren zij er voor mij. Terwijl ze ook niet eens wisten hoe of wat ze moesten reageren en zeggen, aangezien ze nog ooit zoiets dergelijks van dichtbij hadden meegemaakt. Toch waren ze er voor me en deden ze hun best me op te vrolijken en naar me te luisteren, ook al voelde ze zich zo machteloos. In plaats van me nu slecht te voelen, wanneer ik herinnerd word aan vroeger, kijk ik er enkel met een glimlach op terug. Want juist toen leerde ik wie echt veel voor me betekenden en wie er letterlijk voor me door het vuur zouden gaan. Toen ik al halverwege de afgrond was, leerde ik écht wat er toe doet in het leven en wat het allerbelangrijkst is.
Een vrouw zei me ooit eens:“Een mens maakt niets door wat ze niet aankan”, toen ik echt van de wereld was en het echt allemaal niet meer aankon. Het had niet veel gescheeld of ik had op dat moment (alweer) geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Maar die opmerking liet me lang en diep na denken. Waarom maken mensen zoveel verschrikkelijke dingen door? Waarom hebben mensen pijn en verdriet? Of waarom verliezen mensen elkaar?
..Omdat ze dan tenminste het gevoel van echt geluk en succes kunnen ervaren en mensen om hen heen zullen waarderen, precies op die manier zoals het bedoeld is . En je zult zien, dat wanneer mensen denken dat iets echt niet meer gaat, kunnen er wonderen lijken te ontstaan die hen laten doorzetten tot ze hun doel bereikt hebben.
Mijn vader zei altijd ‘Wer will der kann’. Een motto dat tegenwoordig voor veel bedrijven, series en nummers wordt gebruikt als inspiratiebron. Maar hij had wel gelijk. Er is niets sterker als de wilskracht van de mens. Als je wilt, dan kun je alles!
Reacties (6)
Toen ik dit las, was ik best onder de indruk. Ik ben echt verbaasd, dat je toch door gaat, ik heb respect voor je! Gecondoleerd nog voor je vader
en die film 'The last song' is echt mooi 
1 decennium geledenIk begrijp precies wat je bedoelt. Ik ben ook depressief geweest, maar ben achteraf tot dezelfde conclusie gekomen als jij. En je hebt het hier echt mooi verwoord. (:
1 decennium geledenik herken een vriendin van mij erg in je verhaal. haar vader is na ziekte, waarin zij moest helpen verzorgen, een paar maanden geleden overleden. ik probeer haar nu zo veel mogelijk te steunen, en het gaat al beter. ik vind het prachtig hoe jij je eigen verdriet hebt omgezet in zoiets mooiis. ik hoop dat ik mijn vriendin kan steunen, zoals jouw vriendinnen jou hebben gesteund.
1 decennium geledenWil is een krachtige drijfveer in het leven. Als er geen wil is, is er geen zin. Als er geen zin heeft, is er geen nut. Leven is niet bedoeld om doelloos rond te lopen. ^^
1 decennium geledenWauw Kirsten, ik ben er stil van. Dat je jouw verdriet toch zo mooi hebt kunnen gebruiken om nu het goede van het leven in te zien. Echt waar prachtig en stilmakend. Wauw.
1 decennium geleden