Uit de kast
Exact een week geleden ben ik officieel uit de kast gekomen als biseksueel. Het voelt alsof er zo'n grote last van mijn schouders is gevallen, alsof ik nu pas eindelijk volledig mezelf kan zijn, ik kan eindelijk met een gerust hart iets te lang naar een meisje kijken zonder dat mensen vreemde blikken gaan trekken. En ik heb enkel positieve reacties gehad dus ik kan niet gelukkiger zijn. Holebi zijn wordt steeds meer geaccepteerd. Het is niet meer zo'n groot taboe als vroeger en dat is geweldig. En toch zijn er nog mensen die niet uit die kast kunnen komen, hoe graag ze ook willen. Mensen die in een homofobische omgeving zijn opgegroeid. Mensen wiens ouders hem of haar de rug zouden toekeren moesten ze toch uit de kast komen. Mensen die te horen krijgen dat wat ze zijn eigenlijk een ziekte is, een walgelijke ziekte die moet uitgeroeid worden. Ik vind het erg dat er nog altijd zo'n mensen zijn, mensen die nooit de kans krijgen volledig zichzelf te zijn. Ik voel me soms zo machteloos, omdat, hoe gelukkig ik me nu ook voel en hoe vrij ik nu ben, er nog altijd die mensen zijn die gedwongen worden om in de kast te blijven.
Als ik mensen hoor vertellen over hun coming out en hun zoektocht naar zichzelf zeggen ze heel vaak dat ze al wisten dat ze op hetzelfde geslacht vielen van toen ze zeer jong waren. Ik had dat niet. Mijn twijfels zijn er pas gekomen toen ik begon te studeren aan de Hogeschool en in het begin dacht ik dan ook dat ik me het gewoon aan het inbeelden was, dat het kwam omdat mensen dachten dat ik lesbisch was en ik daarom een verplichting voelde om het ook te zijn. In die tijd dacht ik er veel over na, elk klein detail uit mijn verleden analyseerde ik, ik probeerde de gevoelens die ik toen voelde terug te vinden. Ik maakte mezelf gek. Op een bepaald moment dacht ik zelfs dat de enige reden dat ik meisjes nu ineens wel aantrekkelijk vond terwijl dat vroeger niet zo was, juist was omdat ik er zoveel over nadacht. Tot ik het losliet en besefte dat ik inderdaad op meisje val. Dat dat eigenlijk altijd sluimerend aanwezig is geweest.
Van velen kreeg ik de reactie: 'Ik wist het!' en ik kon niet nalaten te denken: 'Proficiat, dan wist je voordat ik het zelf wist.' Ik denk niet dat ze altijd even goed door hebben dat beseffen dat je inderdaad holebi bent niet altijd zo gemakkelijk is. Van anderen kreeg ik de reactie: 'Ik had niet gedacht dat het allebei zou zijn.' Wel, het is zo. Ik zeg niet dat het 50/50 is. Ik voel me meer aangetrokken tot meisjes dan jongens. Een echt procent durf ik er niet op te plakken. Er is een tijd geweest in die periode dat ik zoveel aan het nadenken was dat ik op zoek was naar redenen om mezelf als lesbisch te beschouwen. Ik had het gevoel dat dat gemakkelijker zou zijn. Biseksualiteit wordt zelfs in de holebigemeenschap niet altijd geaccepteerd. Sommigen zien het als half hetero half homo. Anderen zien het als een fase. Nog anderen denken dat je gewoon niet kunt kiezen. Er zijn lesbische meisjes die nooit een relatie zouden willen beginnen met iemand die biseksueel is gewoon om het feit dat ze ook op jongens vallen en de kans daarom groter is dat ze zullen bedriegen. Het is zo belachelijk. Vaak is er men er ook van overtuigd dat er enkel homo/lesbisch of hetero is, maar dat is niet zo. Er is zoveel meer.
Biseksualiteit bestaat. Ik ben het levende bewijs. En hoe erg ik labels ook haat, toch beschouw ik me nu als biseksueel. Zodat mensen rondom mij het toch zouden snappen. In mijn ogen bestaan labels enkel en alleen zodat mensen rondom je zouden weten dat je niet hetero bent. Dat je niet bij de 'normale' mensen hoort. Voor mij maakt het niet uit welk label je aanneemt, je moet doen waar je je het beste bij voelt. Liefde kies je niet en uiteindelijk word je verliefd op een persoon niet op een label.
Reacties (7)
Dat is waar wat je zegt, van die labels. Vroeger was dat niet, dan ging je gewoon (soms) ook met iemand van het andere geslacht. Maar tegenwoordig is dat echt een onderdeel geworden van je identiteit. Homo/Lesbisch/Bi/Hetro ZIJN. Alsof je uit moet maken wat je bént. Dat was vroeger niet, en eigenlijk vond ik dat wel beter.
1 decennium geledenHelaas is de situatie die je beschrijft, inderdaad nog steeds de werkelijkheid... Ik vind het vreselijk dat er in 2015 nog steeds mensen zijn die zo moeilijk doen over een "andere" seksualiteit. Er is namelijk helemaal niets mis mee om op hetzelfde geslacht te vallen en het wordt tijd dat meer mensen dit inzien.
1 decennium geledenIk vind het fijn voor je dat je eigen omgeving in ieder geval wel positief reageert (:
Uiteindelijk gaat het erom dat jij zelf gelukkig bent, het maakt niet uit met wie dat is. En als andere mensen dat niet kunnen accepteren, dan hebben zij pech. Gefeliciteerd met je coming out! x
1 decennium geledenLove=Love
het heeft alleen wat langer geduurd.
(risico van die donkere ogen gekte) Ohja, en ze wonen altijd ver weg; dus dat levert ook soms kritiek op. Snap niet dat mensen zich daar mee bemoeien.
1 decennium geledenIedereen heeft sexual preferences, ik word bvb sneller verliefd op jongens met een specifieke bruine oogkleur
daar doen mensen dan weer niet moeilijk over *rollseyes*. Maar mijn huidige vriend heeft overduidelijk blauwe ogen, en ik ben daar ook heel tevreden meeAls sommige mensen vallen op mensen van oa hetzelfde geslacht, waarom zou ik daar dan een probleem van maken? Ik mag kiezen met wie ik ga, dus waarom anderen ook niet? Wie weet ben ik wel bi maar ben ik gewoon nog nooit verliefd op een meisje geweest. En ja, ik krijg ook wel eens rare blikken als ik weer een aan kom zetten met een buitenlander
Het is fijn dat jij jezelf kunt zijn, en al helemaal fijn als mensen dat gewoon accepteren
En we leven in een vrije wereld, ik heb van mijn ouders altijd begrepen dat je mag trouwen met wie je wilt trouwen. We leven niet meer in een tijd waarin voortplanten en een rijke man vinden prioriteit is, mag ik hopen O_o Dat zou echt vreselijk zijn.
In ieder geval, goed dat je er voor uit komt, en moge het een positief effect hebben op jouw liefdesleven & geluk
En die quote;"Liefde kies je niet en uiteindelijk word je verliefd op een persoon niet op een label" is zo waarDit is zo waar. Iedereen (en ik herhaal en ik onderlijn: IEDEREEN) heeft verdomme het basisrecht om te houden van wie hij wil. Ik ben zelf hetero, maar god, het doet mij zoveel pijn om te zien dat sommige mensen dat echt niet kunnen snappen.
Proficiat met je coming out! 1 decennium geleden