We kunnen er niks aan doen; geloof je het zelf?
Sinds gisteren zijn er weer hevige gevechten losgebarsten in Aleppo, Syrië. Er is niet veel over te lezen, maar op websites zoals BBC staan schrijnende Twitter-berichten van burgers die via social media hun last farewell posten (http://www.bbc.com/news/world-middle-east-38299172) en op Nu.nl vond ik een heel aangrijpende foto (http://media.nu.nl/m/62txi5taycak_wd1280.jpg).
De oorlog in Syrië speelt al tijden, maar ik kijk meestal niet zo goed naar die nieuwsberichten. Ik vind het naar, ik snap die hele situatie niet echt en dan denk ik, ach, wat kan ik er mee. Naast dat ik er verdrietig van wordt niet zoveel, toch?
De foto op nu.nl is de eerste foto die me echt aangreep. Zelfs die foto van dat jongetje die verdronken was en dood op het strand lag deed me niet zoveel. Tuurlijk keek ik er even aandachtig naar, maar daarna klikte ik het ook weer weg. Het deed me alleen even beseffen dat ik geluk moet hebben dat ik niet zelf op zo’n bootje zit. Maar deze foto, met de kat op de schouder van die man, dat doet me wel wat. Omdat dat plotseling zo dichtbij komt. Ik heb ook een hele lieve kat die ik óók zou willen redden als er hier oorlog uitbreekt. Het doet me verdriet.
Maar, zoveel verdriet zal het me ook wel niet doen, want toch doe ik niks. Toch klik ik de foto weg en probeer het nare gevoel van me af te schrijven door een column te plaatsen. Want, verder kan ik toch niet zoveel doen. Ik hoorde de ontelbare redenen waarom het toch vooral géén zin heeft om er iets aan te doen al opstapelen in mijn hoofd. Ach, doneren heeft toch geen zin, dat geld komt toch niet goed terecht. Ach, wat kunnen wij er nou aan doen, wij wonen niet in de buurt van al die vluchtelingen. Ze gaan toch al dood. Oh, en ik heb de middelen er niet voor om hen te helpen.
Maar wat kunnen we er dan wel aan doen? Niet heel veel, naast doneren. Naast de vluchtelingen verwelkomen. We kunnen er niks aan doen. Of is dat iets wat ik mezelf voorhoud, in de hoop dat ik niet zie wat een verschrikkelijk egoïstisch, hypocriet persoon ik wel niet ben?
Ik loop te zeiken over van alles en nog wat, ik ben zo gelukkig, en nog steeds is het niet goed genoeg. Nog steeds wil ik meer. Meer meer meer. En misschien houd ik mezelf daarom wel voor dat ik er niks aan kan doen. Dat ik de Syrische burgers niet kan helpen. Want, poe, ik zou toch maar eens iets van mijn gespaarde geld doneren aan burgers in nood. Nee, mij niet gezien. En nog steeds zie ik mezelf als een goed mens. Pffff.
Reacties (2)
Je hebt helemaal gelijk. Ik ben zelf nog minderjarig, maar als ik eenmaal genoeg geld zou hebben ben ik bang dat ik nog steeds niets zou willen doen. Ergens voelt het allemaal te ver buiten mijn comfort zone. In mijn hoofd voelt het allemaal als een soort boek, terwijl ik weet dat die mensen onze hulp nodig hebben. Zéker nu rond Kerst.
7 jaar geledenWel, zo werkt dat niet helemaal. Je moet jouw situatie niet altijd vergelijken met die van anderen die het veel slechter hebben, denk ik. Zij bechten voor hun leven, dat is hard. Wij hebben examens, das ook hard. Dat valt gewoon niet te vergelijken. Het is beiden totaal niet leuk, maar je ziet wat ik bedoel. Daaremtegen is blij zijn dat jij het beter hebt volstrekt normaal.
7 jaar geledenWat je hier in een column hebt geschreven is iets als zelfbesef. Beseffen dat je tot nu toe niet altijd tevreden was met wat je al hebt in het leven, terwijl je dat beter wel zou zijn. Dat je die fotos wegklikt is normaal, dat je er niet veel aan kunt doen is waar, maar je neemt je hier gewoon voor dat je wel iets zou kunnen doen, maar het niet doet. Het is een moeilijke kwestie, een beetje een gevecht met jezelf? Veel mensen kijken er gewoon over en doen niets, I guess...