Ik heb geen idee

Iemand moet me echt een schop onder mijn kont geven. Inmiddels ben ik een dag of vijf columnist, en een column schrijven gaat me nu al moeizaam af.
‘Hoe komt dit?’
Ik heb geen idee.
‘Wat kan ik hieraan doen?’
Ik heb geen idee.
‘Waarom ben je dan columnist geworden?’
Ik heb ook geen idee.
Oké, dat laatste is gelogen. Eigenlijk heb ik wel een idee. Ik deel graag mijn mening en ik vind mezelf ontzettend hilarisch. Ondanks dat ik meestal de enige ben die lacht, wil ik toch iedereen hiervan mee laten genieten.
Maar vandaag voel ik me niet bepaald grappig, diepzinnig, of op welke manier dan ook productief.

Misschien komt dit probleem doordat ik pas net columnist ben en helemaal niet gewend ben om zulke stukken te schrijven. Misschien komt het doordat ik plotseling de druk voel om iets te produceren. Of misschien komt het omdat ik me de hele dag al bezig gehouden heb met een presentatie over Alexander de Grote. Na alle ins en outs van Alexanders vechtkunsten, strategie, seksleven en theatrale optredens, kan ik geen Alexander meer zien. Op al deze gebieden was zijn leven overigens een stuk interessanter dan dat van mij ooit zal zijn. Ongemakkelijk interessant en zo veelbewogen dat het lastig te begrijpen is.
Waarom dan dit onderwerp?
Ja… Waarom zou makkelijk doen als je ook de hele dag historische discussies kan lezen over de seksuele geaardheid van iemand die 2300 jaar geleden leefde?
Ik heb geen idee.

Maar terwijl ik me verdiep in phalanxen, Gaugamela, diplomatiek en andere onbegrijpelijke woorden, heb ik nog steeds mijn vraag niet beantwoord. Waarom lukt het me niet om te schrijven?
Ik zou heel graag de schuld steken op één van de bovenstaande redenen. Op mijn gebrek aan ervaring, of op het moeilijke leven van Alexander.
De waarheid is echter dat ik met geen mogelijkheid kan zeggen waarom het niet lukt. En ik moet toegeven dat dat misschien wel mooi is. Het geeft alleen maar aan hoe gecompliceerd schrijven is. Hoeveel meer het is dan letters op papier zetten.

Dat is waarom ik van schrijven houd, ook al had ik nu mijn laptop al lang uit het raam gegooid als ik wat dichterbij had gezeten. Schrijven is als het leven, onbegrijpelijk. Dat is waarom ik schrijver wil worden.
Het is de plek waar je eindeloos kan ontdekken en verdwalen. En waarom zou je het niet doen, als je de kans hebt om net zoveel mee te maken als Alexander de Grote?
Als ik even wil ontsnappen aan wat er om me heen gebeurt, ben ik zo dankbaar voor het schrijven. Ik ben niet dankbaar dat ik letters op papier kan zetten. Ik ben dankbaar dat ik kan beleven.

(Ik moet hier overigens donderdag over presenteren en ik snap nog steeds niet hoe Alexanders legeropstelling nu precies werkt. Google geeft me een forum met de vraag ‘How the hell did a phalanx work?’
Ja, dat zou ik ook weleens willen weten.)

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen