Fantasie
De laatste tijd maak ik veel wereldreizen. Van Middelburg naar Utrecht, en weer terug. Van Middelburg naar Roermond, en weer terug. Van Middelburg naar Woerden, en weer terug. Nou ja, je begrijpt het punt. Het enige nadeel van deze reizen is dat Zeeland maar één lijn heeft. Dat houdt in dat ik voor ik de provincie uit ben eerst een uur uitzicht heb op dorpen en weilanden. Dorpen en weilanden die net zo conservatief zijn als middeleeuws Europa. Ze laten me nooit iets nieuws zien. Iedere boom ken ik vanbuiten. Ik durf te zweren dat ieder schaap mij inmiddels ook herkent. En schapen zijn ook echt niet de meest interessante beesten om naar te kijken. Ze eten, ze staan en als ze omvallen kunnen ze niet meer overeind. Niet erg interessant. Dus om mij te vermaken, ga ik maar medereizigers bekijken.
En vandaag wil ik even sentimenteel doen. De persoon voor me, heeft te veel deo op. We meuren zo meteen met zijn alleen de coupé uit, vrees ik. Maar naast me zit een mevrouw met een klein jongetje. Zijn gekrijs klonk me eerst niet als muziek in de oren, maar nu hij rustig aan het spelen is doet hij me een beetje aan mezelf denken. Hij lacht, hij tekent, hij knuffelt zijn moeder. Het boek dat hij heeft is voor hem één groot avontuur. Ik vind het moeilijk om me voor te stellen dat hij waarschijnlijk over tien jaar al deze fantasie ook is verloren. Want men moet nu eenmaal meedraaien in de maatschappij.
Ik mis de tijd dat ik alles kon geloven. Dat alles een droom was die nog zou komen. Dat alles mogelijk was. Ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar ik denk dat fantasie en creativiteit toch ondergewaardeerd is in onze maatschappij. Alles heeft cijfers, regels en restricties. Nu bedoel ik niet dat we allemaal met ons handen in de verf moeten wroeten en de hele dag in het bos gedichten voor moeten dragen. Ik bedoel dat creativiteit ongewenst is. Tenzij je het kan gebruiken om een beter bedrijfsplan te maken. Ik bedoel dat dwaze dromen de grond in worden gedrukt. Tenzij je er miljoenen mee kan verdienen.
Wat dat betreft ben ik misschien zelf gewoon nog een kind. Een opstandig kind. Maar inmiddels ben ik 22 en ik denk dat ik dan nooit volwassen zal worden. We rennen allemaal om het bij te houden en erbij te horen. En we werken voor het geld, voor het aanzien. Voor degenen die ertoe doen. Maar wie doet ertoe?
Voor mij doet degene ertoe die de fantasie en creativiteit terug kan brengen in de wereld. Iedereen die hier een poging toe doet, is echt mijn held. En dat kan iedereen zijn, van de Efteling tot een kunstenaar tot iemand die gewoon zijn dromen volgt.
Deze column is een stuk serieuzer geworden dan ik van mezelf ben gewend. Ik weet niet of ik mezelf nu een schouderklopje moet geven, of gewoon nog wat onnodige flauwe grappen toe moet voegen. Eén ding weet ik zeker. Als ik deze trein uit kom hoef ik de komende jaren geen deo meer te gebruiken. Bedankt persoon die voor mij zit.
Reacties (3)
Mooie column!
6 jaar geledenJe schrijft leuk en vlot. En ja, you're right. Soms zou het allemaal ook wat onserieuzer mogen of wat minder uit zijn op verdienen.
6 jaar geledenWat een timing, net nu ik weer aan het tekenen ben gegaan, haha. Ik vind het ook jammer dat creativiteit zo onderdrukt moet worden. Je wordt al snel niet serieus genomen als je zegt dat je een verhaal schrijft of als je droomt van een carrière in het tekenen.
6 jaar geleden