Wie dan wel?
In Nederland zijn er 900.000 ouderen die zich eenzaam voelen. De partner is overleden, kinderen zijn druk of wonen ver weg, naar buiten gaan is moeizaam, sociale contacten verwateren. Ze vervallen in een sociaal isolement, en ervaren het als meer dan moeilijk om hieruit te komen. Het is in de ogen van de meeste ouderen ook niet vreemd. Iedereen heeft het druk druk druk, dus waarom zouden ze tijd besteden aan koffie drinken uit bloemenkopjes aan een zware, houten tafel? Wie zou er nog naar hen omkijken?
Mijn vriend is adviseur bij een bedrijf, wat betekent dat hij bij mensen thuis langs gaat voor een gesprek.
Gisteren vertelde hij me over één van zijn klanten - een 'zielige oude man'. Het huis was een rotzooi, met overal papier en dozen. Hij zag er niet verzorgd uit, was zo slechtziend dat hij moeite had met het terugzetten van het koffieblik in de kast.
"Hij vond het ook helemaal niet leuk dat ik weer ging volgens mij, maar ik moest door."
De man was naar eigen zeggen bezig met opruimen.
Ik schrijf hierover om jullie te laten weten dat je zo iemand kan helpen. Als je de gemeente belt en de situatie uitlegt, wordt er iemand naar zo'n man gestuurd. Iemand die in gesprek gaat met de man, iemand die kan bepalen of hij hulp nodig heeft. Op wat voor manier dan ook. Thuiszorg, huishoudelijke hulp of een vrijwilliger die op de koffie kan komen.
Iets dat het leven van zo iemand weer wat mooier kan maken. Het hoeft niet veel te zijn, de meeste ouderen willen niet eens bijster veel meer.
Misschien had mijn vriend het wel mis en had de meneer gewoon een slechte dag, maar toch.
"Ik weet het niet hoor, is het dan aan mij om zoiets te doen?"
Ik snap het. Het is vreemd om je op zo'n manier met het bestaan van iemand die je niet eens echt kent te bemoeien. Maar wat als er niemand anders meer is? Als de man geen vrienden meer heeft, zijn familie overleden is en hij zijn kinderen via de telefoon vertelt dat het goed met hem gaat omdat hij hen niet tot last wilt zijn?
Als jij het niet doet, wie dan wel?
Reacties (1)
Dit doet me denken aan van die 'eenzame sterfgevallen', mensen die al een hele tijd dood in hun huis/appartement liggen omdat niemand doorheeft dat ze er niet meer zijn - en dat is zo pijnlijk.
5 jaar geledenIk weet niet, ik zou me niet zo snel 'moeien' met iemands leven, want voor hetzelfde geld was het idd een slechte dag en waardeert die persoon het echt niet als je denkt dat hij alleen is. Als het een paar keer zou voorvallen bij dezelfde persoon, dan zou ik de persoon in kwestie er toe aanzetten om zelf de stap te zetten.