Chaos

Sorry, was even vergeten dat ik columnist was.
Oké, dat is niet helemaal waar. Maar een groot deel van de tijd vergeet ik het wel. Zo nu en dan denk ik ‘shit, ik moet nog een column schrijven’. Wat ik dan ook denk is: ik wacht wel even tot ik mijn leven op orde heb.
Maar ik heb mijn leven nooit op orde. Van de ene chaos rol ik in de andere. Een zomer werken in Frankrijk, vakantie naar Griekenland, solliciteren, contract tekenen, manuscript opsturen en vandaag mijn autotheorie halen. Iedere keer dat ik iets van mijn lijstje af kan strepen, komt er wel weer iets nieuws bij. En ik denk dat dat heel normaal is.
Geen excuses meer, dus. Gewoon een column schrijven, Nanóuk. Het probleem is niet eens dat ik niets te melden heb. Het probleem is dat ik te veel wil zeggen en dat ik enorm chaotisch ben.

Chaos is mijn tweede naam. Ik heb 1001 pogingen gedaan om dat te verminderen, maar misschien moet ik me er maar bij neerleggen. Ik heb er eens over nagedacht en besloten er trots uit te scheppen. Chaotische mensen zijn creatief toch? In dat geval heb ik nog nooit zo’n creatief persoon ontmoet als ikzelf.

Waarom laat ik het maar bij de chaos? Ik heb uitgevonden dat ik ook wel stress heb als ik mijn best doe om alles op orde te krijgen. Het leven is stressvol en mijn oplossing is niet om alles op mijn to do list af te maken. Ik denk dat ik niet de enige ben die gewoon gestresst is door alles wat er moet gebeuren. Alles wat er zal gebeuren. Alles wat in je hoofd omgaat.

Bij mij kwam alles tot een punt waar het leek alsof ik niet meer kon denken. Ik maakte me zoveel zorgen, en toen was er plotseling niets. En wat ik hiervan heb geleerd was geen oosterse wijsheid die mijn leven veranderde, maar wel een besef dat nog eens doordrong.
Stress en chaos, dat is waarin we leven. Mijn hoofd is chaotisch, dat is een feit. De oplossing is niet om dat te veranderen, maar om ermee om te gaan.
Nu kan je denken: Nanóuk, heb je nu echt niets beters te vertellen? Dit kan iedereen bedenken.
Dit kan ook iedereen bedenken. Maar om je hier ook aan te houden, is een stuk moeilijker. Mijn goede voornemen is dus niet alleen om meer columns te schrijven, maar om te oefenen met laten gaan. Ik hoef niet altijd te denken. Ik kan niet altijd denken.
Met deze wijsheid wil ik de column afsluiten en hopen dat jullie dit keer weer eerder van mij horen. Ik moet een stukje van de chaos in mijn hoofd kiezen waar ik over wil schrijven. Niet alles tegelijk.
Eigenlijk is dit gewoon een lang en uitgebreid excuus waarom ik zo lang geen column geschreven heb. Mag ik met jullie afspreken dat jullie me boze berichtjes sturen als ik weer zo lang niet van me laat horen?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen