Dai Nippon

Voordat ik aan deze column ga beginnen, heb ik een kleine mededeling. Dit zal namelijk mijn laatste column zijn. Helaas heb ik nog te weinig tijd en inspiratie om hieraan te blijven schrijven, maar om het goed af te sluiten zal ik in deze column vertellen over mijn reis naar Japan, het land van de rijzende zon. Ik heb met veel plezier de columns altijd geschreven! Bedankt voor deze kans!

      Dai Nippon, oftewel 'Great Japan' doet haar naam eer aan. Haar mensen, cultuur en natuur laten je met niets meer dan verbazing achter. Het is van mij al lang een droom geweest om naar Japan te gaan, maar helaas was het er nooit van gekomen. Japan is immers duur en het is een lange reis waarvoor je veel tijd nodig hebt. Tot drie maanden geleden had ik niet gedacht dat ik vandaag met mijn koffers weer thuis zou komen, nadat ik met dertig anderen voor het eerst dit waanzinnige land zou hebben bezocht. En toch is het me eindelijk gelukt!
      Drie maanden geleden kreeg ik van een organisatie die ik volgde een mail waarin zij studenten uitnodigden om mee te gaan naar Japan. Een beetje sceptisch over alles besloot ik samen met een vriendin hun informatievideo te bekijken. Hierna was ik om.
      Na wat contact met de organisatie werd het geld overgemaakt en toen stond me nog maar één ding te doen: wachten. Groepsapps en ontmoetingen werden gepland met de andere studenten en al gauw ontdekte ik dat ik met veel toffe mensen op reis zou gaan. Toen het moment dan eindelijk daar was, stond ik te stuiteren van ongeduld.
      De reis was lang en vermoeiend, maar één stap buiten het vliegtuig en ik was de ongemakkelijke reis en vermoeidheid al weer vergeten. Vanaf het moment dat je het vliegtuig uitstapt word je ondergedompeld in de cultuur waarover je afgelopen tijd zoveel gelezen hebt. Het zijn die kleine dingen die je in het dagelijks leven hoort of ziet die ik ga missen; de Japanse stemmen die uit bepaalde overheidsvoertuigen kwamen, het ge'sumimasen' wanneer iemand langs je heen stapt en het eindeloze 'arigatou gozaimasu' aan de kassa wanneer je voor je onigiri staat te betalen. Ik zal mezelf er nog wel op betrappen dit in Nederland vol te houden, zelfs al was het maar zo'n korte tijd in Japan.

      Om voor mezelf even aan te geven dat je in een week tijd weldegelijk kan groeien, geef ik toe dat ik alleen zijn eng kan vinden. Je zal mij niet snel alleen op reis zien gaan, laat staan naar de andere kant van de wereld zien vliegen. Om hieraan te beginnen was voor mij dan ook een hele uitdaging. Ik sprak de taal bijna niet, kende de weg niet en had de mensen waarmee ik zou vertrekken nog niet goed leren kennen. Ik was er dus zacht gezegd best nerveus over. Maar nu ik terug ben realiseer ik me dat al die angst nergens voor nodig was. Ik voel me zelfstandiger, ruimdenkender en heb het gevoel alsof ik de hele wereld aankan. Ik heb alleen gereisd met de metro die met zijn amper verstaanbare stem het volgende perron aankondigde, heb de weg gevraagd in het Japans en gesprekken gevoerd met Japanse studenten op een universiteit. En zelfs als je weinig Japans kan en zij weinig Engels verstaan, heb je plezier in het gesprek dat je met handen en voeten uitbeeldt. Ik heb gemerkt dat ze in Japan net zo geïnteresseerd zijn in jou als jij in hen en dat je daarmee elke barrière kan doorbreken.

      De dingen die ik heb ervaren en gezien zullen mij nog lang bijblijven. Maar dat is niets in vergelijking met de mensen die ik heb ontmoet. Je verwacht niet dat je in zo'n korte tijd zo hecht kan worden met de mensen om je heen, maar toch is het gebeurd. Deze dertig mensen hebben deze reis voor mij onvergetelijk gemaakt, want je kan nog zoveel dingen in je eentje zien, nog zoveel dingen leren en ervaren, maar niets evenaart het groepsgevoel en het samen meemaken van de reis. Zij zullen deze column ook lezen en er hopelijk precies zo over denken als ik.
      Ik ben nu terug in Nederland en zou het liefst mijn koffers weer willen inpakken, in de groepsapp een berichtje sturen met 'see you at the airport' en de reis weer opnieuw meemaken. Dit was mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste reis met Kotatsu TV. Voor mijn gevoel heeft deze reis mij veranderd, misschien zelfs in manieren die ik nog moet ontdekken. Ik voel me vrijer, ruimdenkender en zelfstandiger dan tevoren. Ik voel me nu klaar om de stier bij de horens te vatten, om meer te reizen, meer dingen te ontdekken en open te staan voor meer culturen. Ik weet nu dat ik zoveel meer kan dan ik dacht in mijn mars te hebben. Ik zou uren door kunnen praten over alles dat ik heb gedaan, gezien en heb beleefd, maar eigenlijk zou niemand het van mij moeten horen, maar het zelf moeten beleven.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen