Maatje meer
Ik heb een maatje meer, zoals ze dat zo mooi zeggen. Dat is eigenlijk begonnen toen ik jaren geleden in een depressie terecht kwam, en sindsdien is het nooit meer beter geworden. Het is niet dat ik veel naar binnen prop. Ik hou van lekker eten, maar evengoed gaat er weinig naar binnen. Soms vergeet ik het zelfs wel eens een dag, omdat mijn hoofd te druk is. Mijn moeder hamert er constant op dat ik moet afvallen.
'Voor je eigen gezondheid,' zegt ze dan.
'Maar ik eet al bijna niets,' antwoord ik, omdat het gewoon de waarheid is. Maar ze blijft erop aandringen. Niet voor mijn gezondheid, zoals ze beweert in een goede bui, maar omdat ze zich schaamt voor me. Mijn oma idem dito. Ik krijg al jaren geen chocoladeletters meer of een reep tussendoor, waar mijn zusje ze nog wel krijgt. En het is niet de eerste keer dat iemand me belabberd laat voelen over mijn gewicht.
De wereld, met name het internet, is hard voor iedereen die niet slank is. Ik weet dat ik het me niet moet aantrekken, maar toch doe ik het. Omdat het gemeen is. Omdat het oneerlijk is. Omdat ik het stereotype van 'we vreten ons vol en zijn te lui om iets te doen' haat. Een paar maanden geleden had ik bijvoorbeeld met een vriendin afgesproken in een park verderop. We zouden elkaar daar kwart over 7 ontmoeten, maar ze was een half uur eerder klaar van haar werk en zat er al. Omdat ik geen fiets heb, wilde ik de bus pakken.
'Even geduld nog,' appte ik, 'Mijn bus komt pas over twintig minuten.'
'Stel je voor dat je eens zou lopen,' kreeg ik kribbig terug. Sprakeloos keek ik naar mijn scherm. Het zou me dertig minuten kosten om met de bus in dat park te komen. Lopend vijftig. Meteen voelde ik me zo vreselijk lui, terwijl ik weet dat ik geen problemen heb met een wandeling.
Dan zijn er nog de mensen die denken dat ik, als aangespoelde baby walvis zijnde, geen rechten heb op het gebied van daten.
'Lelijke, dikke wijven willen altijd een hunk daten omdat iedereen hun uiterlijk maar moet accepteren, maar ze zien er zelf niet uit,' klinkt het dan. Tuurlijk is het hypocriet als je eist dat een jongen een six pack heeft en vier keer per week sport, terwijl je zelf de helft van de inhoud van Sjakie's Chocoladefabriek naar binnen werkt. Maar wie zegt dat we dat ook echt doen? Het is eerder het tegenovergestelde: door mijn gewicht ga ik er automatisch vanuit dat niemand interesse in me heeft.
En dan is er nog het uit eten gaan of iets ongezonds te snacken halen in de supermarkt. Wanneer je mensen ziet kijken: 'zou je dat nou wel doen?'
Dus bij deze: ja, als ik even trek heb in een frietje, dan eet ik een frietje. Als ik een jongen leuk wil vinden die toevallig skinny is, dan kan ik daar niets aan doen. Ik ben niet mijn gewicht, maar gewoon een mens. Ik accepteer iedereen: blank, zwart, dik, dun, tattoo's, geen tattoo's, felle haarkleuren en moderne kapsels, een gothic kledingstyle of de kakkers met hun polo's. En daar vraag ik letterlijk maar één ding voor terug:
dat je mij ook accepteert zoals ik ben.
Reacties (5)
Hoe respectloos van die mensen dat ze je scheef bekijken, gewoon omdat je een relatie hebt met iemand die slanker oogt dan jou. Ik zie in mijn omgeving eigenlijk wel nog veel koppels waarin de vrouw voluptueuzer is dan hun vriend, mannen zijn van nature gewoon plat en sommigen dan ook klein en mager. Maar het is niet dat die jongens en mannen denken van ik ben de meerdere hier in de relatie want ik weeg minder. Die mannen houden oprecht van hun vriendin en zijn oprecht tot hun aangetrokken. Dus trek het je niet aan, mensen zullen altijd commentaar hebben, hoe je er ook uitziet. Als je een voller lichaam hebt, gaan sommigen je dik noemen, maar aan de andere kant er zijn ook veel mannen die slanke vrouwen bekritiseren omdat ze dan weer te weinig volume hebben en te plat lijken. Hetzelfde met haarkleur, je kunt nooit goed doen want de ene vindt blond mooi en de andere bruin of zwart. Er zal altijd wel iemand zijn dus die je zal willen daten en altijd wel iemand die commentaar heeft ook. Je lichaamstype maakt je dus zeker niet minderwaardig in de liefde. Er zullen altijd jongens en mannen zijn die je super aantrekkelijk vinden om wie jij bent en mager net lelijk vinden. Er zijn hordes jongens en mannen die een vriendin met een maatje meer hebben en haar het meest aantrekkelijk vinden en boven alle andere vrouwen/meisjes verkiezen. Die mensen die tegen je zeggen dat je minderwaardig bent op het vlak van relaties, verkopen echt wel flauwekul. Er zijn genoeg mensen die jouw lichaamstype net verkiezen.
3 jaar geledenNiets eten is ook niet gezond, dus ga je zelf niet uithongeren! Ik ben zelf ook niet van de dunste, maar ik heb altijd zoiets van: zolang het maar gezond is. (Reden waarom ik het echt krijg van die mensen die een perfect gezond gewicht hebben en nog meer willen afvallen. Ik ben gwn tegen het doel 'afvallen', ik vind dat het enige doel zou moeten zijn om gezonder te leven, maar ja, dat is mijn mening)
)
5 jaar geledenIk herken me er trouwens wel heel erg in dat ik het gevoel heb dat ik nooit goed genoeg (of ja, knap genoeg) ga zijn voor iemand. Ik durf knappe jongens niet eens te benaderen (jongens in het algemeen eigenlijk)...
(En over dat lopen ipv de bus... in België betekent lopen rennen en ik dacht echt dat die vriendin suggereerde dat je even naar daar zou rennen haha
Ik moet zeggen dat ik ook te snel oordeel over dikke mensen, terwijl sommigen er niks aan kunnen doen. Een van mijn vriendinnen is dik vanwege haar ziekte en medicijnen. Vroeger ging zij megaveel sporten zodra zij zich beter voelde, waardoor haar lichaam overbelast raakte en zij terug instortte. Maar 'beweeg wat meer' zou geen goed advies zijn, want dat wil zij al veel meer dan zij kan. Van de medicatie kwam zij ook nog 15 kilo aan, terwijl zij dus amper kan sporten en verder een heel restictief dieet volgt waardoor zij superveel niet mag eten.
5 jaar geledenEn toch betrap ik mijzelf erop dat ik wel eens denk "De dikke zit weer een worstenbroodje te eten". Ik schaam mij wel er voor dat ik soms zo denk en hoop er snel vanaf te komen. Weet ik veel waarom iemand dik is of waarom iemand wat eet? Wie weet is die persoon juist al 20 kilo afgevallen en is dit een traktatie tussendoor, waarna diegene doorgaat naar de sportschool. Maar we zien slechts flarden van iemands leven.
Feel you, al is bij mij de oorzaak mijn val van een paard vorig jaar en een breuk van mijn heup waardoor ik maandenlang plat moest liggen en ik nog steeds amper iets kan. En toch zie je mensen altijd zo lekker beschuldigend kijken, terwijl ik nou eenmaal niet veel kilo's kwijt kan raken als ik niet kan bewegen.
5 jaar geledenMensen moeten eens leren om zich met zichzelf te bemoeien
Mooie Column ! Zeker waar. Ben zelf ook niet de slankste en je zie dat mensen daar heel erg op oordelen en dat is inderdaad niet fijn en doet ook pijn.
5 jaar geleden