Sociaal geïsoleerd
Vandaag had ik met een vriendin afgesproken, niet zomaar een vriendin, maar één van m'n beste vrienden. Ze viel meteen met de deur in huis door te zeggen dat ze een vriend had. Ik reageerde zo blij als ik kon, maar ik voelde me niet echt blij, en aanvankelijk was het moeilijk te zeggen waarom.
Ik denk dat het komt doordat ik me een beetje aan haar spiegelde. We zijn allebei vrij introvert en we bestempelden ons allebei als die 'hopeloze' gevalletjes. Dus het feit dat zij wel een vriend vindt, terwijl ik steeds meer geïsoleerd raak van mijn eigen vrienden, voelde een beetje als een slag in het gezicht.
Soms vraag ik me af hoe het komt dat ik zo snel de connectie verlies met vrienden. Ben ik soms niet interessant genoeg? Is op een gegeven moment alles gewoon gezegd en stopt het dan?
Soms is het gewoon confronterend, wanneer iemand aan wie je je spiegelt in een lift zit, terwijl jijzelf in een dal zit. Hoe zij vooruit gaat, terwijl ik het gevoel heb dat ik in mijn huidige situatie heel erg stil sta. Mijn vrienden op school praten steeds minder met me en de gesprekken met m'n beste vrienden vlakken steeds meer en meer af, tot op het moment dat ik me afvraag of we elkaar wel echt kennen.
Ik denk dat er ergens ook wat jaloezie speelde. Want hoewel ik niet per se een vriend(innet)je nodig heb om gelukkig te zijn, deed het even pijn om te zien dat één van m'n beste vrienden een diepe, emotionele connectie heeft gemaakt met een andere persoon, terwijl ik nog steeds smacht naar zo'n band, iemand die er fysiek en mentaal voor me zal zijn.
Want is dat uiteindelijk niet wat we allemaal zoeken?
Reacties (1)
Ik weet hoe jij je voelt.
4 jaar geledenDat is eigenlijk een van de weinige dingen die ik even te vertellen heb.
Elke keer als een van mijn vrienden ineens een relatie hebt met iemand, voel ik mij zo. En ondanks ik zovaak geprobeert heb een relatie te beginnen met iemand waarvan ik denk heel dichtbij te zijn, er is altijd een reden waarom het niet lukt.
Vaak komt dat door mijzelf, de reden dat ik mij soms zo erg kan irriteren aan iemand, die eigenlijk alleen maar een beetje aandacht zoekt, of simpel een "hallo" verwacht.
Als iemand van mijn vrienden een relatie krijgt, ik voel het inderdaad als jaloezie, omdat zij waarschijnlijk een grotere kans hebben op succes dan ik ooit zou kunnen hebben.
Het is niet omdat ik een neerbuigend beeld over mijzelf heb, het is helaas een feit dat ik zo onbuigzaam ben. Misschien komt er wel een dag dat er iemand is waarbij haar (of zijn, cuz who knows what future brings me) puzzelstukje perfect in de mijne past.
Welp, dat was opeens een diepe put dat open ging. :'D