Is beter altijd beter?
Een vriendin van me is sinds twee jaar farmaceutische wetenschappen aan het studeren aan de universiteit. Die keuze was voor haar niet heel erg makkelijk, want ze overweeg ook om verpleegkunde (of ergotherapie, maar ik had het gevoel dat verpleegkunde haar meer aansprak) te gaan studeren. Uiteindelijk koos ze dus voor farmaceutische wetenschappen, en hoewel ik natuurlijk niet in haar hoofd kan kijken, denk ik dat ik weet waarom.
Omdat ze het aankan.
Nu, twee jaar later, zou ze echter willen dat ze voor een kortere studie was gegaan, omdat ze uit huis wil gaan en dat heel moeilijk is als student. Dus misschien heeft ze op dat vlak de foute keuze gemaakt. Of misschien gaat ze later heel blij zijn dat ze toch voor farmacologische wetenschappen heeft gekozen - zoiets kun je namelijk nooit écht weten.
Het punt dat ik wil maken - ja, het duurt erg lang voordat ik bij mijn punt kom - is dat we allemaal een beetje met het idee zitten dat de ene studierichting beter is dan de andere. Dat, hoe moeilijker, hoe langer, hoe meer geld je ermee kunt verdienten, etc. allemaal gelijk staat aan 'beter'. Dat we altijd het uiterste van onszelf moeten geven, dat als we iets moeilijks kunnen doen (en erin geïnteresseerd zijn) we dat ook zouden moeten doen. Maar waarom willen we het onszelf zo moeilijk maken?
Waarom wordt iemand die een moeilijke universitaire richting wil doen toegejuicht, maar als diezelfde persoon zou zeggen 'ik denk toch dat ik kleuterjuf wil worden' de reacties plots veranderen in: 'oh ja, dat kun je ook doen, als het jou maar gelukkig maakt.' En natuurlijk is het het belangrijkste dat je gelukkig wordt van je studierichting/toekomstige job, maar is het niet een beetje vreemd dat dat onze eerste reactie is? Die instelling van 'oh ja, dat kan ook' en de onderliggende boodschap van: ik had je liever naar de universiteit zien gaan, wat een verspilling van potentieel.
Als je hoog kunt grijpen, betekent dat dat je per se hoog moet grijpen? We worden als het ware geconditioneerd dat als we de breinmassa hebben om een 'zware' universitaire richting te doen, we die best nemen boven de andere 'minder zware' alternatieven. Maar waarom? Is het zo schandelijk om na te denken over het feit dat je die uitdaging wel écht aan wil gaan?
Als je zes jaar jezelf kunt forceren om continu keihard te werken, betekent dat ook dat we dat moeten doen? Of zouden we eerder kijken naar wat echt beter voor ons is, wat we in ons leven willen bereiken op korte en lange termijn, naar wat ons het meest gelukkig zal maken - zowel op vlak van een job als privé? Uiteindelijk is een goedbetaalde job - vaak gepaard met wat aanzien, laten we eerlijk zijn - fijn, maar het is ook niet alles en voor sommige mensen zijn gewoon andere dingen belangrijk, ook als je de mogelijkheid hebt.
Wil je ook een column schrijven voor Quizlet? Meer informatie
Reacties (4)
Je hebt volledig gelijk. Je moet een studierichting volgen die je echt graag doet. Als je echt gefascineerd bent door biologie en dat is universiteit, oké prima. Als je super graag kleuterleidster wilt worden, ook prima. Maar van die mensen die puur rechten of economie of dokter studeren puur en alleen voor de status, terwijl ze er niet helemaal warm voor lopen, dat zal hen echt niet gelukkiger maken. Je moet je studie kiezen voor jezelf en niet voor status voor de buitenwereld. Als je graag kapper wilt worden of kleuterjuf en het is je passie, is daar niks minderwaardig aan.
3 jaar geledenBij het kiezen van een studierichting moet juist de enige drijfveer zijn of het je gelukkig maakt. Verder studeren om iemand anders trots te maken, of om later "veel geld" te verdienen zal er alleen maar voor zorgen dat je er zelf bedrogen en armer uitkomt.
3 jaar geledenAls jullie begrijpen wat ik bedoel.(;
Ik kan mijzelf niet echt als voorbeeld gebruiken, maar ik weet wel zeker dat iets kunnen en iets leuk vinden vaak niet op 1 lijn ligt.
3 jaar geledenMijn buurman bijvoorbeeld, studeerde in het universiteit, ik weet niet precies wat hij studeerde, alleen dat hij daar prima doorheen kwam, maar of dat hem uiteindelijk gelukkig maakte? Waarschijnlijk niet. Al jaren bezorgd hij onze post en hij vind dat heerlijk om te doen. En ik weet zeker dat er mensen zijn die in eerste instantie gaan zeggen; "oh, dat kan ik ook wel", in plaats van dat ze zien hoe gelukkig hij met dat vak is.
De wereld is tegenwoordig heel erg prestatie gericht. En "stress" is schijnbaar een taboe om over te praten, maar het groeit wel.
Die stressmonstertjes nemen het echt nog eens over en dan is het nog de vraag of iemand hun werk daadwerkelijk wel leuk vind, of puur doen om gezien te worden.
Wauw goed stuk! Ik vind ook dat je een heel goed punt maakt!
3 jaar geledenmaar is het niet een beetje vreemd dat dat onze eerste reactie is? Die instelling van 'oh ja, dat kan ook'
Ik voel dat helemaal en vind het super dat je het aan het licht brengt, want niks oh ja.... super goed als het jou gelukkig maakt