SA: onverwachte wendingen - Uitkomsten

onverwachte wendingen (8 x uitgekomen)

SA: onverwachte wendingen



Stap voor stap wandel ik door de gang naar zijn kamerdeur waar ververdachte geluiden uit klinken. Een krop ontstaat in mijn keel en ik krijg moeilijkheden met adem halen. Traag steek ik mijn hand uit en geef een duwtje tegen de deur die op een kier staat. Ik weet niet wat ik zie. En om eerlijk te zijn heb ik gehoopt dit nooit te hoeven zien. Mijn beste vriendin half-naakt in het bed van mijn vriendje. Geschrokken kijken ze bijden naar de deur waar ik sta te trillen op mijn benen van woede en verdriet. Snel rolt ze onder hem vandaan en graait naar haar kleding die op de grond neer ligt gezaaid, om het zo snel mogelijk aan te trekken. Timothy staat op en knoopt zijn broek vast om naar mij te komen. Ik blijf gewoon staan, ik kan me niet veroeren e kijk naar het alles dat voor mijn ogen gebeurd. "Ik kan het uitleggen schatje." hoor ik zijn stem van ver zeggen. Het dringend allemaal traag door in mijn hoofd. Met zijn sterke armen neem hij mijn bijde armen vast. "Het spijt me zo liefje, dit had nooit mogen gebeuren." zie ik zijn lippen vormen, de klank blijft achter wege. Tranen komen maar niet aan en mijn ademhaling versnelt. Ik krijg steeds meer moeilijkheden naar adem te snakken. Mijn vriendin staat in de hoek van de kamer te huilen om haar te vergeven. Maar ik blijf gewoon staan in de deur opening te verstomd om ook maar iets te doen. Ales gebeurd in slow motion voor mijn ogen. Als ik eindelijk terug bij zinnen ben ruk ik me uit de greep van Timothy en ren weg. Weg uit het huis, weg van hem en zij die zich zelf mijn beste vriendin noemt. Ik weet niet waar ik naartoe ga, ik volg alleen het pad waar mijn voeten me heen brengen. Een stekende pijn komt op in mijn zij maar ik loop verder, pijn is voor zwakkelingen..."Ik wil niet zwak zijn!" schreeuwen mijn gedachten. Ik zit al een eindje buiten de stad en merk op dat ik naast de spoorlijn loop als een goederen trein me voorbij steekt. 5 kilometer verderop zie ik de staal fabriek die vorige maand failliet. De eindbestemming waar mijn voeten me heen zullen brengen. Ik ren de vele treden naar boven op en blijf aan de rand stil staan. Ik kijk uit boven de stad die ver weg ligt en zie de volle maan aan de donkere hemel staan. "Hé." hoor ik plots een stem naast me vragen. Naast me staat een kerel van ongeveer de zelfde leeftijd met raven zwarte haren. Ik kijk hem alleen aan en wacht tot hij nog iets gaat zeggen. Als blijkt dat dat niet gaat gebeuren kijk ik terug naar de vele lampjes ver weg van de stad. "Waarom ben je hier?" vraagt hij terug. Ik laat de vele beelden van deze avond voor mijn ogen heen glijden. Dit keer prikken de vele tranen achter mijn ogen om tevoorschijn te komen. Ik probeer er tegen te vechten, om niet te huilen in het bijzijn van deze onbekende persoon, maar hoe meer ik er tegen ga vechten hoe harder ze drukken om gezien te worden. Na enkele minuten drupt de eerste traan langs mijn wang gevolgd door een hele stroom. Ik zie hoe de kerel van de rand afstapt en mijn richting uitkomt. "Gaat het?" hoor ik zijn zachte stem bezorgd vragen. Ik andwoord niet en ga verder met huilen. Langzaam en aarzelend voel ik hoe hij zijn armen om me heen slaat en me tegen hem aan trekt. Ik ben te druk bezig met huilen om ook maar tegen te stribbelen en begin hartverscheurend te snikken tegen zijn borst. "Wil je even zitten en praten?" vraagt hij. Ik knik alleen en laat mijn lichaam zijn lichaam naar beneden volgen om neer te zitten op de dakrand. Met grote snikken en lange pauze's vertel ik hem mijn verhaal. Over hoe ik Timothy heb ontmoet tot vandaag waar ik hem betrapte met een ander. De kerel streelt langzaam met de toppen van zijn vingers over mijn rug, wat zee rustgevend werkt. "Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik eindelijk als ik wat gekalmeerd ben. "Mark." zegt hij. "Waarom ben jij hier mark?" "Ik betrapte mijn vriendin met mijn beste vriend in bed." andwoord hij bedroefd. De hele nacht zitten we samen op de dakrand te praten, hij nog steeds met arm om me heen en ik nog steeds in zijn armen. Als de eerste zonnestralen tevoorschijn komen sta ik op en ga terug staan op de dakrand. "Wat ga je doen?" vraagt Mark. "Ik ga doen waarvoor ik gekomen ben." andwoord ik terug. Ik hoor hoe hij recht krabbeld en achter me komt staan. "Ik heb een idee." zegt hij. Ik luister aandachtig met mijn rug naar hem gericht. "Als we nou samen naar beneden gaan, weg van deze plaats?" Ik laat de gedachte even rond tollen in mijn hoofd en knik uiteindelijk. Langzaam draai ik me om. Voor het eerst van deze avond zie ik het gezicht van Mark. Hij glimlacht en steekt zijn hand naar me uit om me van de rand af te helpen. ik spring voorzichtig op het grind dat boven op het dak ligt en ga samen met Mark hand in hand naar beneden.

Misschien zal ik dan toch nog liefde kennen in mijn leven?

... (7 x uitgekomen)