Ain't no sunshine when he's gone - Uitkomsten
Ain't no sunshine when he's gone
Na lang denken heb ik besloten om dit verhaal toch maar te schrijven. Ik weet niet hoe het gaat lopen, wat er gaat gebeuren, en of het überhaupt gaat werken. Het is namelijk voor een groot deel gebaseerd op wat er op dit moment voor mij speelt, en ik kan er dus niet veel over zeggen.
Dit is het eerste deel van deze serie. Aan prologen doe ik niet; Dat vind ik alleen maar frustrerend. Een personage moet je leren kennen, en moet je niet op een bordje voorgeschoteld worden.
Hoe snel er een vervolgdeel komt weet ik niet. Ik hoop morgen wat te kunnen schrijven, maar ik weet niet of me dat ook werkelijk gaat lukken. Op sommige dagen wíl het gewoonweg niet.
Reacties zijn welkom!
x. Marjolein
Staat er iets in deze quizlet waarvan jij vindt dat het idee overgenomen is? Tell me!
Mogelijke uitkomsten
Part 1 (12 x uitgekomen)
Voor de 5e keer in 10 minuten grijp ik naar mijn gsm, mezelf voorhoudend dat ik gewoon graag de tijd wil weten. Opnieuw voel ik teleurstelling. Geen sms. Geen gemiste oproep. Niks. Met een zucht duw ik het toestel terug in mijn broekzak.
Zonder enig doel beweeg ik het pijltje van de muis over het beeldscherm. Ik slaak een verveelde zucht. Pagina's zoeven langs, muziek speelt af. Alles gaat min of meer langs me heen. Starend naar het beeldscherm breng ik mijn uren door. Wachtend. Hopend.
Niet veel later sluit ik de computer af, en grijp naar een boek. Ik glimlach als ik het woord ‘proloog’ lees. Met mijn ogen gesloten denk ik terug aan hoe het allemaal begon:
Het was een mooie zondag in juli, de precieze datum weet ik niet meer. Sinds de kerstvakantie had ik mijn beste vriendin, Sumire, niet meer gezien. Het was dan ook niet vreemd dat we elkaar lachend in de armen vielen. Het was lang geleden. Te lang. We lieten elkaar los, en ik glimlachte. Woorden waren niet nodig, we wisten precies wat we allebei wilden zeggen. "Kom", zei ze. "Ik zal je laten zien waar we slapen". Ik hees mijn kleine tasje weer op m'n schouder en volgde haar. Uiteraard was ik hier al vaker geweest, en uiteraard wist ik al waar we zouden slapen, maar het was een vast ritueel om elkaar zo een beetje rond te leiden. Terwijl we richting de ouderwetse schuur liepen, waar een hoekje voor ons was opgetrokken, praatten we honderduit. Toen wist ik al dat dit een vakantie om nooit te vergeten zou worden.
Reacties zijn altijd welkom!
Statistieken
Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen
Reageer (1)
Verder !
1 decennium geledenHij lijkt me leuk !