Friends are forever. [SA, bestaande uit: 1 deel.] - Uitkomsten

- (9 x uitgekomen)

Ik laat m'n tranen vallen, en staar uit het raam. Was er eigenlijk nog wel iemand die om me gaf? Al dagen was ik thuis gebleven, en niemand die er wat om gaf. M'n ouders niet, m'n school niet en nog erger.. m'n vrienden niet. M'n mobiel had ik ook al dagen niet aan staan, misschien daarom. Ik zucht. M'n ouders werken de hele week van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik zat al dagen alleen met mijn gevoelens en emoties. Ik maakte mezelf kapot. Letterlijk&Figuurlijk. Ook werd ik al dagen lang op de huistelefoon gebeld, maar opnemen deed ik niet. De telefoon ging weer eens en ik besloot maar eens op te nemen, voor de verandering. Ik schrok me kapot, het was de leerplichtambtenaar van school. Had ik maar nooit opgenomen!

G=Gwen
L=Leerplichtambtenaar

G; met.. Gwen?
L; aha, goed dat ik jou meteen aan de telefoon heb. Met de leerplichtambtenaar.
G; oh..... hoi.
L; wanneer dacht jij weer naar school te komen?
G; wanneer ik weer beter ben. Vrij logisch niet dan?
L; Ben je wel echt ziek dan?
G; ofcourse! Anders blijf ik toch niet thuis.
L; okay, ik hoop het voor je. Als je nog 1 week ziek bent, zijn wij verplicht te controleren of je wel echt ziek bent. Dus hou hier rekening mee.
G; okay, maar dat hoeft dus niet, want ik bén ziek.
L; prima, dit was het. Dag.
G; okay, dag.

Ik hing op. Fijn, nu dit nog. Kon het allemaal nog erger? Al dagen voelde ik me steeds slechter, maar vandaag was het toppunt. Ik schreeuw hardop; I GIVE UP. Ik ren naar buiten, en vergeet de huissleutel. Maar het maakt niet uit, want ik kom nooit meer thuis. Noot meer. Ik kom nooit meer terug, naar deze plek. Ik besloot nu maar eens m'n mobiel aan te zetten terwijl ik liep. '50 gemiste oproepen/smsjes' stond er op het scherm. Ja, zal wel. Maar, de moeite nemen om langs te komen deden ze niet. Ik besloot Nigel te bellen, m'n beste vriend.

N; Ewaa! Met Nigel!
G; met Gwen..
N; GWEN! WAAR BEN JE?! OMG.
G; Ergens..
N; OKAY! EHH.. wanneer kom je weer naar school?
G; Nooit meer...
N; Doe normaal. ff serieus.
G; Precies zoals ik het zei Nigel. Het spijt me, ik kan niet meer. Ik ben op, en geef het op. Nigel?
N; WAT? Ja..?
G; Ik hou van je, en ik zal je missen. Maar, ik kan niet meer. Doe de groetjes aan m'n vrienden...... baay loveyah.
N; WAT?!

*piep, piep, piep*
Ik had al opgehangen. Ik was bijna bij de brug. De brug waar m'n einde zou plaatsvinden. Ik klink nu misschien gestoord, maar wat zou jij doen? Waarschijnlijk hetzelfde. Neenee! Wacht, ik ben gek dat is waar ook. Ik ging op de rand van de brug staan en sloot m'n ogen. Even twijfelde ik, maar toen....

Greep iemand m'n benen en werd ik van het randje van de brug gesleurd! Geschrokken opende ik m'n ogen. Justin! Wat deed hij hier?
'waar ben je mee bezig Gwen..., je maakt jezelf kapot.' zegt Justin en omhelst me. 'ik weet het, ik weet het.' zeg ik. 'nooit meer doen! Je bent m'n beste vriendin, en dat meen ik! Doe nooit meer zoiets gek's!' zegt Justin met tranen in z'n ogen. 'het spijt me.., ik dacht.. dat jullie niks meer om me gaven....' zeg ik. 'TUURLIJK WEL! gekke meid, we geven dondersveel om jouw. En ik vooral! Echt.' zegt Justin en houd me nog wat steviger vast. 'Hoe wist je dat ik hier was?' vroeg ik. 'Nigel belde me meteen, hij zat op school.. en kon daar niet weg. En ik had al uit.. dus..' zegt Justin en kijkt me met z'n betraande ogen aan. 'Wauw...' zeg ik. Nu besefte ik hoeveel m'n vrienden van me hielden, en hoe belangrijk ze voor me waren. Alles werd opeens zo duidelijk! M'n vrienden zijn wel speciaal, en geven wel om me! Dit was een belangrijke maar ook gevaarlijke les uit m'n leven. Hoe kon ik zo stom zijn, om te denken dat ze niet om me gaven.

comment?

0 (0 x uitgekomen)

0